ကံဆုိတာ ဘယ္ဟာလဲ

ကံႏွင့္ပတ္သက္၍စားအုပ္အမ်ဳိးေရးသားေဖာ္ျပသည္ကုိဖတ္ဘူးပါသည္။ ကံဆုိသည္ကလည္း စာေပဗဟုသုတ မၾကြယ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အတြက္ သိပ္ရွဳပ္ေထြးေသာ အရာတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ သုိ ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း မၾကံစီ အပ္ေသာ အရာေလးမ်ဳိးတြင္ ကံကုိတစ္ခ ုအပါ၀င္ ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ေပသည္။ အမွန္ပင္ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ကံဆုိသည္မွာ လူသားတုိင္းအတြက္ ေန ့စဥ္ လုပ္ရွားမႈမွ တစ္ဆင့္ ဆည္းပူးစုေဆာင္းေနေသာ အရာတစ္ခု ပင္ျဖစ္ ေနေပသည္။

မိမိငယ္စဥ္က ေက်းဇူးရွင္ ေတာင္ၿမိဳ ့မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ ေရးသားေဖၚျပထားေသာကံဆုိတာ ဘယ္ လဲဆုိသည့္ အေၾကာင္းရာကုိ သြားသတိရမိသည္။ တကယ္ပင္ျပည့္စုံကာ ဖတ္သူမ်ားနား လည္းေစ သည့္ အေရးသားျဖစ္သည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ဘေလာ့မွာ ေဖၚျပလုိက္ရငး္ ကံအေၾကာင္းသိ လုိသူမ်ား ဗဟုသုတရပါေစ ဟုရည္ရြယ္ကာ ေဖၚျပလုိက္ရပါသည္။


ဓမၼပဒတရားေတာ္ႏွစ္ပုဒ္၀ယ္ ဒုကၡသည္လည္ေကာင္း၊ သုခသည္လည္ေကာင္း၊ လိုက္ပါေနသည္ဟု ေဟာ္ေတာ္ မူရာ၌ ဒုကၡေပးမည့္အကုသုိလ္ကံလုိက္ပါေနသည္ကုိ ဒုကၡလုိက္ေနသည္ဟုလည္ေကာင္း၊ သုခေပးမည့္ ကုသုိလ္ကံလုိက္ပါေနသည္ကုိ သုခလုိက္ ေနသည္ဟုလည္းေကာင္း ေဟာေတာ္မူလုိသည္။ ထုိသုိ ့ေဟာေတာ္မူ လုိလွ်င္ ကံဆုိေသာ တရားသည္ အဘယ္တရားနည္းဟု ေမးဘြယ္ရွိ၏။ အေျဖကား- ကံဟူသည္ ကုသုိလ္ အကုသိုလ္စိတ္၌ ယွဥ္လ်က္ပါေသာ ေစတနာေစတသိက္တည္း။

စိတ္ကေခါင္းေဆာင္၍ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ျပဳေသာ္လည္း တကယ္အလုပ္-လုပ္ေသာတရား သည္ေစတသိက္ အမ်ားတြင္ ေစတနာေစတသိက္တည္း။ ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈျပဳသမွ်၌ေစတနာညံ့လွ်င္ထုိအမႈလည္းေသငယ္၏။ ေစတနာထက္သန္လွ်င္ ထုိအမႈလည္းႀကီးက်ယ္၏။ ေစတနာသည္ မိမိတာ၀န္ကုိလည္ေဆာင္၏။အျခားတရား တုိ ့ကုိလည္းဆုိင္ရာတာ၀န္ ေဆာင္ဘုိ ့ရန္လွဳံ ့ေဆာ္၏။ ဤသုိ ့လွ်င္ အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္ရာ၌ေစတနာ၏သတၱိ သည္ အားႀကီးရကား ထုိေစတနာကုိပင္ ကံ-အလုပ္ရွင္၊ အမႈသည္ဟု အသိအမွတ္ျပဳရသည္။ ေစတနာဟံ ဘိကၡေစ ကမၼံ ၀ဒါမိ- ရဟန္းတုိ ့ေစတနာကုိ ကံ-ဟုငါဘုရားမိန္ ့ေတာ္မူသည္။

ကံ၏သတၱိလုိက္ပါေနပုံ

ကံသည္ ကုသိုလ္ အကုသုိလ္ေစတနာ, ေစတနာသည္ ေစတသိက္ျဖစ္လွ်င္ အျခားနာမ္တရား တုိ႔ကဲ့သုိ ့ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ခ်ဳပ္သြားသည္ မဟုတ္ေလာ၊ အဘယ္သုိ ့လုိက္ပါေနသနည္းဟု ေမးဘြယ္ရွိ ၏။ အေျဖကား-ကံဟုေခၚေ၀ၚအပ္ ေသာ ေစတနာသည္ ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ခ်က္ျခင္းခ်ဳပ္ေသာ္လည္း ကံ၏သတၱိကားက်န္ရစ္၏။ထုိက်န္ရစ္ေသာသတၱိ သည္ အက်ဳိးေပးဘုိ ့ရန္ အစြမ္းမကုန္ေသး သမွ် အျမဲလုိက္ပါ၍ေနသည္။

ထင္ရွားေစအံ့- လူတစ္ေယာက္သည္ ကေလးဘ၀၌သူငယ္တန္း မွစ၍ ပညာသင္၏။ ထုိသူငယ္သည္ အတန္းအဆင့္ဆင့္တက္၍ ေနာက္ဆုံးအတန္း ထိေအာင္ သင္၏။ ထုိသူငယ္၏ ေရွးေရွးအတန္း၌ သင္ခဲ့ေသာစာေတြသည္ တခ်ဳိ ့မွာသူ ့ကုိယ္တုိင္ သတိ မရ ေသာ္လည္း သင္ယူအပ္ၿပီးေသာပညာ၏ အသိဥာဏ္သတၱိကား သူ၏ သႏၱာန္၌ လုိက္ပါေန သည္သာ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ တတန္းထက္တတန္းတက္ရာ၌ အသိဥာဏ္လည္း အဆင့္ဆင့္ႀကီး ထြားလ်က္လာေလသည္။ ထို ့အတူကံတရားသည္ ျဖစ္ၿပီးခ်ဳပ္သြားေသာ္လည္း ထုိကံ၏ သတၱိ ကား ကံျပဳသူ၏သႏၱာန္၌ က်န္ရွိရစ္သည္သာ။ ထုိ ့ေၾကာင့္အေၾကာင္းညီညြတ္ေသာအခါ ထုိသူ၏ ကံသည္ ထုိသူ၏ သႏၱာန္မွာ အက်ဳိးကုိ ျဖစ္ေစရသည္။

ဥပမာတနည္းကား

လူတစ္ေယာက္အား ငယ္စဥ္ကက်န္းမာေရးေဆးအစာတုိ ့ကုိ လူႀကီးမ်ားကဂရုစုိက္၍ေကြ်း၏။ထုိေဆးထုိအစာ တုိ ့သည္ စားၿပီး၍ ရက္အနည္းငယ္ၾကာလွ်င္ ၀မ္းထည္း၌ ကုန္သြားေသာ္ လည္း ထုိေဆးထုိအစာ၏က်န္းမာေစ နိဳင္ေသာ သတၱိမွာ ထုိသူ၏သႏၱာန္၌ က်န္ရွိရစ္၏။ ထုိ ့ ေၾကာင့္ထုိသူသည္ ေနာင္အခါ၌ က်န္းမာသူျဖစ္ရ၏။ ငယ္ရြယ္စဥ္က အေပ်ာ္အပါးလိုက္စားသူ ေသရည္အရက္ကုိ အလြန္အကြ်ံေသာက္စားသူလည္းထုိေပ်ာ္ပါး ေသာက္စားမႈတုိ ့၏မေကာင္း သတၱိသည္ က်န္ရွိရစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာင္အခါမက်န္းမာသူျဖစ္ရ၏။ ထုိ ့အတူကံ တရားတုိ ့ သည္လည္း သတၱိမကုန္သမွ် ထုိသူအား ကုသုိလ္ကံသည္ ေကာင္းက်ဳိးေပး၍ အကုသုိလ္ကံ သည္ ေကာင္းက်ဳိးေပး၍ အကုသိုလ္ကံကလည္း မေကာင္းက်ဳိးေပးေလေတာ့သည္။