Happy Everyday

(ဘုန္းဘုန္း ဦးတိကၡဉာဏာလကၤာရ (ေယာဆရာေတာ္ဘုရား) ရဲ ့ (၃၁) ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန ့အတြက္ အမွတ္တရ ေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။)

ေလာကၾကီးထဲကို လူသားတစ္ေယာက္ မိခင္ရဲ ့ဝမ္းၾကာတိုက္ကေန ေရာက္ရွိလာတဲ့ေန ့ကို ေမြးေန ့ (Birthday) ရယ္လို ့ေခၚေဝၚသမုတ္ၾကပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ အဲဒီေန ့ရက္ကို ျပန္ေရာက္တိုင္း ေရာက္တိုင္းလည္း ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန ့ရယ္လို ့လည္း သတ္မွတ္တတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာရွိၾကတဲ့ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္း အစဥ္အလာေတြ မတူညီၾကေပမယ့္လို ့ မိမိတို ့အေနအထားအေလွ်ာက္ အေျခအေနေပးသေလာက္ ေမြးေန ့အမွတ္တရ အျဖစ္ အဲဒီေန ့မွာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ေလး တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ ့က ေမြးေန ့ကိတ္လွီးမယ္၊ တခ်ိဳ ့က ဘုရားသြားမယ္၊ အလွဴဒါန လုပ္မယ္။ တခ်ိဳ ့က ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ဘဲ အမွတ္တရ တစ္ခုခုလုပ္ၾကမယ္။ စသည္ျဖင့္ေပါ့...။

ဒါေပမယ့္ လူေတြအားလံုးတူညီနိဳင္တဲ့အခ်က္ကေတာ့ ေမြးေန ့ မွာ တတ္နိဳင္သေလာက္ တစ္ေန ့လံုး ေကာင္းတဲ့အာရံုေတြႏွင့္ ျဖစ္ေနေအာင္၊ မဂၤလာရွိေအာင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ေန ့ေလး တစ္ေန ့ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ၾကတာပါဘဲ။

တျခားသူေတြေတာ့မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ ေမြးေန ့ကိုေရာက္ျပီဆိုရင္ မနက္ေစာေစာထ၊ ျမတ္စြာဘုရားကို ဆြမ္းေတာ္ကပ္၊ ေသာက္ေတာ္ေရကပ္၊ ျပီးေတာ့ သီလယူ၊ ေမတၱာပို ့၊ တရားႏွလံုးသြင္း စတာေတြလုပ္၊ ျပီးေတာ့ ဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းေလာင္း၊ ျပီးတာႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေခၚျပီးေကြၽး၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ တစ္ေနရာရာကို ေလွ်ာက္လည္ စသည္ျဖင့္ အဲဒီေန ့ေလးကို ထူးထူးျခားျခား ေပ်ာ္စရာေတြ၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြႏွင့္ ျပည့္ေနေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေမြးေန ့ျပီးေနာက္ရက္ေတြကေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားတာ ပါဘဲ။

အခုအသက္ၾကီးလာတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လည္းဘဲ ေမြးေန ့ေရာက္ျပီဆိုရင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို တျခားေန ့ေတြကထက္စာ ပိုသတိထားလုပ္ရင္း မိမိစိတ္ကိုလည္း ေကာင္းတဲ့အာရံုေတြမွာ ပိုျပီး ဂရုစိုက္ထားရင္း အကုသိုလ္ျဖစ္စရာေတြကို တတ္နိဳင္သေလာက္ေရွာင္ရင္း အဲဒီတစ္ေန ့စာကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနထိုင္းရင္း ျဖတ္သန္းတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေန ့ျပီးလို ့ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ေကာင္းဆိုးအာရံုေတြၾကားထဲမွာ စိတ္ညစ္လိုက္၊ ေပ်ာ္လိုက္ႏွင့္ ဒံုရင္းဘဝကို ျပန္ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ စာေရးသူက “ေမြးေန ့မွာ Happy Birthday ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေမြးေန ့လို ့ေျပာၾကတယ္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ေန ့တိုင္း အဲဒီလိုေပ်ာ္လို ့ မျဖစ္ဘူးလား။” လို ့ ေတြးစရာေလး ေရးထားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို ့ေတြ ကိုယ့္ေမြးေန ့မွာ ထူးထူးျခားျခား ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြလုပ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြလုပ္သလို ေန ့တိုင္း ေန ့တိုင္း ဒီလိုမ်ိဳး လုပ္လို ့၊ ေနထိုင္လို ့ မျဖစ္နိဳင္ဘူးလားလို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းျပန္ထုတ္မိပါတယ္။

ေနာက္ျပီးေတာ့ရွိပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို ့ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့အခါမွာ “အသက္ ၁၂၀ ရွည္ပါေစ” ဆိုတာေလး ေျပာေလ့ေျပာထရွိၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို ့ေတြကိုယ္တိုင္လည္း အသက္တစ္ရာတမ္းမွာ သက္တမ္းေစ့ေနခ်င္ၾကတဲ့ စိတ္ကူးေလးေတာ့ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ ့ရတတ္တဲ့ အသက္ၾကီးပိုင္း ပုဂၢိဳလ္ေတြကို တေစ့တေစာင္းေလ့လာမိဖူးပါတယ္။ တခ်ိဳ ့လူၾကီးေတြကေတာ့ ေသဆံုးတဲ့အခ်ိန္အထိ စီးပြားေရး၊ ၾကီးပြားေရးေတြႏွင့္ဘဲ အခ်ိန္ကို ကုန္ဆံုးၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ေတြကေတာ့ အိပ္၊ စား၊ ေပ်ာ္ပါးျပီးဘဲ ေသခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ တခ်ိဳ ့ေတြက်ေတာ့ က်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့လို ့ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ ဘဝႏွင့္ အိပ္ယာထဲမွာဘဲ အခ်ိန္ကုန္လြန္သြားၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့ သူငယ္ျပန္သလိုမ်ိဳးေတြျဖစ္ျပီး ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ႏွင့္ သက္တမ္းကုန္ၾကျပန္ပါတယ္။ ရွားရွားပါးပါး တခ်ိဳ ့တေလသာ သတိေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မိမိအက်ိဳး အမ်ားအက်ိဳးရွိတဲ့ ကိစၥေတြကို လုပ္ရင္း သက္တမ္းကုန္လို ့ေသၾကရပါတယ္။

တကယ္လို ့မ်ား ကြၽန္ေတာ္တို ့ေတြ သက္တမ္းေစ့ေနထိုင္နိဳင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဘာေတြလုပ္ၾကမွာလဲ။ ဘယ္လို ေန ့စဥ္ဘဝကို ျဖတ္သန္းၾကမွာလဲ။ ဒီေနရာမွာ အေရအတြက္ (Quantity) ႏွင့္ အရည္အခ်င္း (Quality) ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ့္ အပိုင္းလို ့ထင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ဦးအေနႏွင့္ ဗုဒၶအလိုက် ဘယ္လို ေနထိုင္ရင္ေကာင္းမလဲလို ့ေတြးမိျပီး စာေပထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ရွာေတာ့ ဂါထာ သံုးပုဒ္ကို သတိထားမိပါတယ္။

၁။ ေယာ စ ဝႆသတံ ဇီေဝ၊ အပႆံ ဥဒယဗၺယံ။
ဧကာဟံ ဇီဝိတံ ေသေယ်ာ၊ ပႆေတာ ဥဒယဗၺယံ။

ခႏၶာငါးပါးတို႔၏ အျဖစ္အပ်က္ကို မ႐ႈမျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္႐ွည္ ေနရျခင္းထက္ ခႏၶာငါးပါးတို႔၏အျဖစ္အပ်က္ကို မျပတ္႐ႈျမင္ေသာပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္႐ွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။


၂။ ေယာ စ ဝႆသတံ ဇီေဝ၊ အပႆံ အမတံ ပဒံ။
ဧကာဟံ ဇီဝိတံ ေသေယ်ာ၊ ပႆေတာ အမတံ ပဒံ။

ေသျခင္းကင္းေသာနိဗၺာန္ကိုမျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္႐ွည္ေနရျခင္းထက္ ေသျခင္း ကင္းေသာနိဗၺာန္ကို ျမင္ေသာပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ် အသက္႐ွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။


၃။ ေယာ စ ဝႆသတံ ဇီေဝ၊ အပႆံ ဓမၼမုတၱမံ။
ဧကာဟံ ဇီဝိတံ ေသေယ်ာ၊ ပႆေတာ ဓမၼမုတၱမံ။

ျမတ္ေသာေလာကုတၱရာတရားကိုမျမင္ဘဲ အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုး အသက္႐ွည္ေနရျခင္းထက္ျမတ္ေသာ ေလာကုတၱရာတရားကို ျမင္ေသာပုဂၢိဳလ္၏ တစ္ရက္မွ်အသက္႐ွည္ရျခင္းသည္ျမတ္၏။

ဒီတရားဂါထာေတာ္ သံုးပိုဒ္ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကြၽန္ေတာ္တို ့ကိုျဖစ္ေစခ်င္တဲ့၊ ဗုဒၶအလိုက် ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ အသက္ရွင္ေနရမယ့္ ရက္ေတြကိုအသံုးခ်ဖို ့ ဆံုးမထားတာေလးျဖစ္ပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထပ္ကြန္ ့ျပီးစဥ္းစားမိတာ၊ ေမးခြန္းေမးမိတာ တစ္ခုက တကယ္လို ့မ်ား မေနရလို ့ အခုေန (ဒါမွမဟုတ္) ေနာက္ ၂၄ နာရီအတြင္းမ်ား ေသရေတာ့မယ္ဆိုပါရင္ အဲဒီအဆံုးအမ (၃) ပိုဒ္ထဲက ဘယ္တစ္ခုခုကိုမ်ား လိုက္နာက်င့္ၾကံအားထုတ္ျဖစ္ခဲ့ျပီလဲလို ့ပါခင္ဗ်ား။

ဘုန္းဘုန္း ေမြးေန ့အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ တစ္ခုခု ေရးမယ္လို ့စိတ္ကူးရင္း ေခါင္းထဲေပၚလာတာေလးေတြကို ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း သတိေပးရင္း၊ ခင္မင္ရတဲ့ ဓမၼေမာင္ႏွမေတြကိုလည္း ေတြးစရာေလးေတြေပးရင္းေပါ့ခင္ဗ်ား။

(ဒီေဆာင္းပါးေလးႏွင့္ဘဲ ဘုန္းဘုန္းေမြးေန ့အတြက္ တပည့္ေတာ္ ဓမၼပူဇာအေနျဖင့္ ပူေဇာ္ဂါရ၀ျပဳပါတယ္ဘုရား။ ခြင့္ျပဳေပးေတာ္မူပါဘုရား။ ဘုန္းဘုန္းေရ…Happy Everyday! ပါ။)

ရိုေသစြာရွိခိုးဦးတင္လ်က္
ဝိမုတၱိသုခ