Wednesday, January 26, 2011

မိမိကုိယ္ကုိ တူးျဖိဳမိသူမ်ား

အရွင္ေကာ၀ိဒ(ေယာ)ေရးသားသည့္ မိမိသေဘာက်သည့္ ပုိ႔စ္ကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္။ ။


စာေရးသူသည္ ဇာတိရြာဘက္မွ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္တစ္ပါး ႂကြလာသည္ဟု သတင္းၾကားသျဖင့္ အုတ္က်င္းဘူတာအနီးရွိ စိန္ပန္းေက်ာင္းသို႔ ေတြ႔ဆံုရန္သြားေရာက္ရာ ၿမိဳ႕ထဲႂကြသြားသည္ဆိုသျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းရင္း အနီးမွာေတြ႔သည့္ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ ဘာသာေရးမဂၢဇင္း အေဟာင္းေလးတစ္အုပ္ကို ဖတ္႐ႈ႕ၾကည့္ေနမိ၏။

ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ေကာင္းမြန္မွန္ကန္သည့္ အေရးအသား အေတြးအေခၚမ်ား ပါသလို စိတ္ပ်က္စရာအေတြးအေခၚမ်ား ပိဋကတ္ေတာ္၌ မပါသည့္ ပံု၀တၳဳမ်ားကို ေတြ႔ရွိရျပန္ရာ ဘာသာေရးမဂၢဇင္း သံုးေလးအုပ္ေပါင္းမွ ဂမၻီရအမည္ခံ မဂၢဇင္း စာအုပ္တစ္အုပ္စာမွ်သာ ရွိသျဖင့္ ဘာသာေရးစစ္စစ္ဘက္က အားနည္းရသည့္ၾကားထဲ ဘာသာေရးအမည္ခံ မဂၢဇင္းမွာပင္ ေထရ၀ါဒပိဋကတ္ေတာ္ႏွင့္ မညီညြတ္သည္ကို ေတြ႔ရျပန္ေသာအခါ မိမိတို႔ ရဟန္းသံဃာေတြ တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့မႈေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္ရသည္ဟုသာ ေျဖသိမ့္ရေတာ့သည္။

ထိုမဂၢဇင္းမွ ပိဋကတ္ေတာ္ႏွင့္ မညီညြတ္သည္တို႔ကို ထုတ္ျပပါမည္။

စာမ်က္ႏွာ-၂၂ တြင္ `နတ္သားေတြ ပန္းပန္ေလေရာ့သလား´ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေရးထားသည့္ေဆာင္းပါးတြင္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ဓမၼသာကစၧာစကား၀ိုင္း အဖြဲ႔၀င္မ်ား ကၽြႏ္ုပ္၏အိမ္သို႔ အလ်ိဳအလ်ိဳ ေရာက္လာၾက၏။ သူတို႔သည္ ပိေတာက္ပင္မွ ပန္းခက္မ်ားကို ခူးယူကာ ရနံ႔ကို ႐ွဴ႐ိႈက္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က မိမိတို႔၀တ္ဆင္လာေသာ အက်ႌအိပ္ကပ္ အတြင္းတြင္ ပိေတာက္ပန္းခက္ကေလးမ်ားကို အျမတ္တႏိုး ထည့္ထားလိုက္ၾက၏။

`ေဟ့လူေတြ… က်ဳပ္က ေစတနာနဲ႔ေျပာမယ္ေနာ္။ ခင္းဗ်ားတို႔အိပ္ကပ္ထဲက ပိေတာက္ခက္ကေလးေတြ မညႇိဳးမီ စြန္႔ျဖစ္ေအာင္ စြန္႔ပစ္လိုက္ၾက။ မစြန္႔မိလို႔ကေတာ့ ပန္းေတြညႇိဳးသြားရင္ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း စုတိစိတ္က်သြားႏိုင္တယ္။ လူကိုရယ္လို႔ေတာ့ အတိအက် မေျပာႏိုင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ နတ္ေတြကျဖင့္ သူတို႔ပန္ထားတဲ့ပန္းေတြ ညႇိဳးသြားၿပီဆိုရင္ စုတိစိတ္ က်ေတာ့တာတဲ့ဗ်။´

ဦးလွေမာင္က ေနာက္သလို ေျပာင္သလို အတည္လိုလိုႏွင့္ ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာေတာ့၏။ အားလံုးက သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ မည္သူကမွ စကားတစ္ခြန္း မဟၾက။

`ဦးလွေမာင္ရယ္… ပန္ထားတဲ့ပန္းညႇိဳးတာနဲ႔ စုတိရတယ္လို႔ဗ်ာ… မဟုတ္ကဟုတ္က.။ နတ္ေတြစုတိခါနီးမွာ နတ္ပန္းညႇိဳးတယ္ဆိုတာက ပန္ထားတဲ့ပန္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဟို ပန္းညႇိဳးတာကို ေျပာတာ။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ..။ နတ္သားေတြက ပန္းပန္မွာတဲ့လဲ။ လူေတြမွာေတာင္ ပန္းပန္တဲ့ေယာက်္ားဆိုတာက ခပ္ရွားရွားရယ္ပါ။ နတ္သမီးေတြကေတာ့ ပန္းပန္တယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြႏ္ုပ္က ေျပာရ၏။

`ဦးသူရႀကီး… ခင္ဗ်ား ေတာက္တီးေတာက္တဲ့စကားေတြ မေျပာနဲ႔ဗ်။ က်ဳပ္က က်မ္းဂန္အရွိအတိုင္း ေျပာေနတာ။ က်ဳပ္က က်မ္းဂန္ကိုလႊတ္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ နတ္ေတြစုတိေတာ့မယ္ဆိုရင္ နိမိတ္ငါးပါး တစ္ခုခုျပသတဲ့။ အဲဒီနိမိတ္ေတြက…

၁။ နတ္၀တ္တန္ဆာ ဒါြဒရာေတြ ညႇိဳးႏြမ္းျခင္း။

၂။ နတ္ပန္းညႇိဳးျခင္း။

၃။ လက္ကတီးၾကားက ေခၽြးယိုျခင္း။

၄။ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ေမွးမွိန္ပ်က္ယြင္းျခင္း။

၅။ လက္ရွိဘံုဘ၀တြင္ မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့ျခင္း-တဲ့ဗ်´ ဦးလွေမာင္က ေျပာသည္။

`က်ဳပ္က ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ေျပာတာ မဟုတ္ရပါဘူး ဦးလွေမာင္ရယ္…။ က်ဳပ္လည္းတစ္ခ်ိန္က နတ္ေတြ စုတိစိတ္က်ေတာ့မယ္ဆိုရင္ နတ္ပန္းညႇိဳးတယ္ဆိုတာကို ပန္ထားတဲ့ ပန္းေတြ ညႇိဳးတာလို႔ပဲ နားလည္ခဲ့တာပါပဲ။ ေတာင္းတန္းသာသနာျပဳ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဥတၱမသာရကို ဖူးေတြ႔ရေတာ့မွပဲ ဆရာေတာ္ႀကီးေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ နတ္ေတြ စုတိခါနီး နတ္ပန္းညႇိဳးတယ္ဆိုတာ ပန္ထားတဲ့ပန္း မဟုတ္ဘူး။ ဟုိပန္းညႇိဳးတာလို႔ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ပန္ထားတဲ့ပန္းညႇိဳးလို႔ကေတာ့ ပန္းအသစ္လဲၿပီး ပန္ေတာ့မွာေပါ့´(ပ)

တစ္ရက္မွာေတာ့ က်ဳပ္မိသားစုက ဆရာေတာ္ႀကီးကို ဆြမ္းကပ္ဖို႔အသြားမွာ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက ရန္ကုန္က ဒကာႏွစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။ ဒကာေတြက ဘာေလွ်ာက္တယ္ေတာ့မသိဘူး။ ဆရာေတာ္ႀကီးက နတ္ေဆးဂမုန္းပင္ကို ညႊန္ျပၿပီး…

`ဒီေဆးက ေယာက်္ားေတြအားအတြက္ကျဖင့္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ေဆးပင္ပဲ။ လူေတြမွာ ပန္းညႇိဳးရင္ လူညႇိဳးတယ္။ ပန္းေသရင္ လူေသတယ္။ အဲဒါ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား´လို႔ ေျပာတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ အဲဒီစကားကို ၾကားရေတာ့ က်ဳပ္အေတြးတစ္ခု ေပါက္လာတယ္။ က်ဳပ္ေတြးမိလိုက္တာက…

`နတ္ဆိုတာ ကာမသတၱ၀ါသက္သက္ပဲ။ နတ္ကာမဂုဏ္ဆိုတာ လူ႔ကာမဂုဏ္ထက္ အဆမ်ားစြာ သာတယ္။ ဒီကာမဂုဏ္ကိစၥေတြကို မခံစားႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီနတ္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါဟာ သူ႔ရဲ့လက္ရွိဘ၀ကို ဘယ္မွာေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ နတ္၀တ္တန္ဆာ ဒြါဒရာေတြကို လဲခ်င္ဖယ္ခ်င္စိတ္လည္း ရွိေတာ့ဟန္ မတူပါဘူး။ အေသြးအသားေတြ ဆုတ္ယုတ္ညႇိဳးေလ်ာ္ၿပီး ေခြၽးေစးေတြျပန္ေနပါလိမ့္မယ္-လို႔ေပါ့ဗ်ာ။´

နတ္တို႔စုေတခါနီး နိမိတ္ငါးပါးထင္ပံုကို ဣတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္္ ပဥၥပုဗၺနိမိတၱသုတ္-တြင္ ေဟာေတာ္မူပါသည္။ ထိုပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္ကို အနည္းငယ္ထုတ္ျပပါမည္။

၈၃။ ဤေဒသနာကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဟာေတာ္မူ၏၊ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထုိက္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူ၏ဟု အကြၽႏု္ပ္ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-

ရဟန္းတို႔ နတ္တို႔သည္ နတ္ျပည္မွ စုေတခ်ိန္ နီးေသာအခါ ထုိနတ္သားအား `ပန္ဆင္ေသာ ပန္းတို႔ ညႇိဳးႏြမ္းကုန္၏၊ အ၀တ္တန္ဆာတို႔ ညစ္ႏြမ္းကုန္၏၊ လက္ကတီး (ခ်ဳိင္း) ၾကားတို႔မွ ေခြၽးထြက္ကုန္၏၊ ကိုယ္၌ အေရအဆင္း မလွျခင္းသို႔ ေရာက္ရ၏၊ နတ္သားသည္ မိမိေနရာ နတ္ဗိမာန္၌ မေမြ႕ေလ်ာ္´ ဟူေသာ ဤပုဗၺနိမိတ္ငါးမ်ဳိးတို႔သည္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚလာ ကုန္၏။

ထိုပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္ကို ဖတ္ခြင့္ရလွ်င္ပင္ ပန္ဆင္ထားေသာပန္းမ်ား ညႇိဳးႏြမ္းျခင္းဟု သိႏိုင္ပါသည္။

မဟာဗုဒၶ၀င္ (ဒုတိယတြဲ) အႏုဒီပနီ (ကူ) တြင္ (၁) နတ္ပန္းတုိ႔ညႇိဳးႏြမ္းျခင္း-ဟူသည္ကား… ထိုနတ္ဘ၀ပဋိသေႏၶယူေသာေန႔ (နတ္ျဖစ္ေသာေန႔)၌ အဆင္တန္ဆာ ျဖစ္လာခဲ့ကုန္ေသာ နတ္ပန္းတို႔ညႇိဳးႏြမ္းလာရျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ထိုနတ္ပန္းတို႔သည္ နတ္ဘ၀ကို ရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ထိုနတ္တို႔၏ကိုယ္၌ အသင့္ျဖစ္ေပၚပါရွိလာၾကၿပီးလွ်င္ နတ္သက္တမ္းတေလွ်ာက္လံုး နတ္တဘ၀လံုးတြင္ မည္သည့္အခါမွာမွ မညႇိႏြမ္းခဲ့ပဲ အၿမဲအစဥ္ပင္ လန္းဆန္းလတ္ဆတ္ခဲ့၍ ထိုနတ္ဘ၀က စုေတခါနီးကာလ လူတို႔၏ အေရအတြက္အားျဖင့္ ခုနစ္ရက္မွ်သာ အသက္ႂကြင္းက်န္ေတာ့သည့္အခါမွာ ညႇိဳးႏြမ္း လာကုန္သည္။

(လူျပည္၌ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးမားေသာသူမ်ား စုေတခါနီး ဥကၠာက်ျခင္း ေျမလႈပ္ျခင္းစေသာ နိမိတ္တို႔ျဖစ္ေပၚလာကုန္သကဲ့သို႔ နတ္ျပည္၌လည္း တန္ခိုးႀကီးမားေသာ နတ္သားနတ္သမီးမ်ားမွာသာ ထိုပုဗၺနိမိတ္မ်ားျဖစ္သည္။ နတ္တိုင္းမျဖစ္။ ထိုပုဗၺနိမိတ္မ်ား၏ အက်ိဳးအျပစ္မ်ားကိုလည္း ပညာရွိေသာနတ္မ်ားသာ သိသည္။ ပညာမရွိေသာနတ္တို႔ မသိကုန္။)

စာမ်က္ႏွာ- ၃၃ `ပ႒ာန္း (၂၄) ပစၥည္း သေဘာသဘာ၀မ်ား´ ဟူေသာ ေဆာင္းပါးတြင္လည္း ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ရျပန္၏။

`တရားအလံုးစံုကို ထိုးထြင္း၍ အကုန္အစင္ သိျမင္ေတာ္မူႏိုင္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား ရွင္၏ `သဗၺညဳတေရႊဉာဏ္ေတာ္´ကို တိုင္းတာတြက္ခ်က္၍ မရႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ သဒၶါၾကည္ညိဳ လိုစိတ္ျဖင့္ သိခ်င္ၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဘုရားမွအပ ပညာအရာတြင္ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ရ အရွင္သာရိပုတၱရာကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးပင္လွ်င္ `ဘုရားရွင္တို႔၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္သည္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တို႔ကိုသာ ျမင္ႏိုင္ၿပီး နာမ္ပိုင္းဆိုင္ရာတို႔ကို မထိမသိႏိုင္ေလာက္ေပ´ဟု စိတ္တြင္ ႀကံေတြးဆမိ၏။

ထိုအႀကံကို သိျမင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အရွင္သာရိပုတၱရာကို အပါးမွ ထပ္ၾကပ္မကြာ လုိက္ပါေစလ်က္ နတ္ျပည္၊ ႐ူပျဗဟၼာဘံု စသည္တို႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ အ႐ူပျဗဟၼာဘံုသို႔ ၀င္ေရာက္ၾကသည္။ ဘုရားရွင္ေရွ႕မွ သြားႏွင့္သျဖင့္ ရွင္သာရိပုတၱရာလည္း ေနာက္မွလိုက္ပါလာရာ နတ္ျပည္၊ ႐ူပျဗဟၼာဘံုတို႔တြင္ ျပႆနာတစ္စံုတစ္ရာ မေတြ႕ခဲ့ရ။ အ႐ူပျဗဟၼာဘံုအ၀င္၀မွာပင္ ေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း `ဟာ ကိုယ္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ။ တက္နင္းမိၿပီဘုရာ့´၊ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ကို ၀င္တိုက္မိၿပီ၊ ၀င္တိုက္မိၿပီ´စသည့္ ႐ုပ္မျမင္ရ၊ အသံမ်ားကိုသာ ၾကားၾကားေနရသျဖင့္ ေရွ႕ဆက္လွမ္းမရ အခက္ေတြ႕ေနရရွာသည္။ ထိုစဥ္ ျမတ္စြာဘုရားက အနားသို႔ ျပန္ေရာက္လာကာ `ခ်စ္သား ငါ၏ ေျခခ်ရာအတိုင္း လိုက္ခဲ့ေလာ့´ဟု ႁမြက္သျဖင့္ ေျခဖ၀ါးေတာ္ ခ်ရာအတိုင္း လိုက္ေတာ့မွ ဘာအသံမွ် မၾကားရေတာ့ေပ။

ဤအခါမွပင္ အရွင္သာရိပုတၱရာ ရဟႏၲာမေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ ႐ုပ္မေတြ႕ရဘဲ အသံသာ ၾကားၾကားေနရေသာ ႐ုပ္မရွိသည့္ ျဗဟၼာႀကီးမ်ား (အ႐ူပျဗဟၼာဘံု) အမွန္တကယ္႐ွိေၾကာင္း၊ ဘုရားရွင္၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္သည္ ေတြးမိႀကံမိသည္ကိုပင္ သိျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ႐ုပ္တရားမ်ားကိုသာမက နာမ္တရားမ်ားကိုပါ ေကာင္းစြာပိုင္ပိုင္ ထိသိေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း အံ့ၾသခ်ီးက်ဴး ၀န္ခံခဲ့ရသည္။ (၃၄)

အထက္ပါပံု၀တၳဳသည္ မည္သုိ႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ႐ုပ္မရွိျဗဟၼာႀကီးမ်ားဟု ဆိုထားၿပီး `တက္နင္းမိၿပီဘုရား´ဟု မည္သည့္ပါးစပ္က အသံထြက္ပါသနည္း။ သဗၺညဳတဉာဏ္ ေတာ္သည္ ေတြးမိႀကံမိသည္ကိုပင္ သိျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း-ဟူေသာ ခ်ီးက်ဴးစကားသည္လည္း ခ်ီးက်ဴးရာမေရာက္ပါ။ သာမန္ ပရစိတၱ၀ိဇာနနအဘိညာဥ္ ရလွ်င္ပင္ သိျမင္ႏိုင္ပါသည္။

ထိုမဂၢဇင္းတြင္ပင္ စာမ်က္ႏွာ- ၅၀ ၌ `ဘုရားနဲ႔ မေတြ႔ခ်င္တဲ့မိန္းမ ဘုရားခၽြတ္လို႔ မကၽြတ္လိုတဲ့မိန္းမ´ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ပိဋကတ္၌ မပါေသာ ဇာတ္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေတြ႔ရျပန္ပါသည္။

ဇာတ္လမ္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေရးျပရလွ်င္ `အခါတစ္ပါး ဘုရားရွင္သည္ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ႏွင့္အတူ ဆြမ္းခံႂကြရာ တေန႔ရာအေရာက္ ေျမႀကီးကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး ဆက္ႂကြေတာ္မူ၏။ အရွင္ေမာဂၢလာန္က တန္ခိုးေတာ္ျဖင့္ ထိုေနရာကို ၾကည့္ေသာအခါ ဘုရားရွင္ႏုစဥ္က မယားေတာ္စပ္ခဲ့ဘူးေသာ `မိဗာလ´ကို ငရဲ၌ေတြ႔ရ၏။ ဘုရားက `မခၽြတ္ထိုက္သည့္အတြက္ တရားေဟာၿပီး မဆံုးမလို´ဟု မိန္႔ေသာအခါ အရွင္ေမာဂၢလာန္က ရင္ထဲတႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီး `တေန႔ေန႔ေတာ့ ဒီမိန္းမကို ငါကယ္မယ္´လို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့သတဲ့။

တစ္ေန႔မွာ အရွင္ေမာဂၢလာန္ဟာ ဘုရားရွင္ထံ ခြင့္ပန္ကာ တန္းခိုးေတာ္နဲ႔ အ၀ီစိငရဲကို ဆင္းၿပီး အဲဒီမိန္းမကို ဘုရားရွင္ဆီ ေခၚသြားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ယမမင္းႀကီးကိုေျပာရာ ခြင့္ျပဳရသတဲ့။

အရွင္ေမာဂၢလာန္ဟာ အဲဒီမိန္းမကို ဆီးပူအုိးႀကီးထဲကေန ဆံပင္ကိုဆြဲကာ ဆယ္ထုတ္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပရာ `သင္တို႔ ဘုရားကို မေတြ႔လိုၿပီ´ဆိုၿပီး ဆီပူအိုးထဲ ျပည္လည္ခုန္ခ်သြားသတဲ့။

အရွင္ေမာဂၢလာန္လည္း ေက်ာင္းေတာ္ ျပန္လာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားရာ့ ဘုရားရွင္က အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေဟာျပေတာ္မူ၏။

အတိတ္က ဗာရာဏသီျပည္မွာ ဘုရားေလာင္းသည္ လယ္သမားျဖစ္ကာ အခ်ိန္တန္ေသာ္ လွသေလာက္ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟႀကီးေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ေလ၏။ မိုးရာသီကာလ လယ္ထြန္ရေသာအခါ မိန္းမက ဖားေကာက္ခဲ့ရန္ မွာၾကားသျဖင့္ ဖားေကာက္သြားရ၏။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ မိန္းမက ဖားမ်ားကို သတ္ျဖတ္ကာ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္ေပးရမည္ဟု ဆိုျပန္သျဖင့္ မီးေမႊးၿပီး ေရေႏြးအိုးတည္ကာ သစၥာဆိုၿပီး ဖားမ်ားကို ပြက္ပြက္ဆူေသာ ေရေႏြးအိုးထဲသို႔ ထည့္လုိက္၏။ သစၥာတန္ခိုးေၾကာင့္ ဖားမ်ားသည္ စမ္းေရပမာ ေအးျမေနေသာ ေရေႏြးအိုးထဲတြင္ ကူးခပ္ေနၾက၏။

ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ဘုရားေလာင္း၏ မိန္းမက ေတြ႔ျမင္ၾကားသိရေသာအခါ `ေၾသာ္.. ရွင့္အႀကံ က်ဳပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ အခုမွသိေတာ့တယ္။ မလွတဲ့စကား မတရားေျပာတတ္တဲ့ လူေပပဲ။ ပါးစပ္က ဘုရား ဘုရား … လက္က ကားယား ကားယားနဲ႔။

ဘုရားစင္စစ္ ရွင္သာျဖစ္က

စနစ္ဆံု၍ ငါမေတြ႔လို

မေမ့တိမ္းညြတ္ အပါယ္လြတ္ေအာင္

ရွင္ခၽြတ္လာလည္း ငါမကၽြတ္လို-ဆိုတဲ့ ဥဒါန္းစကား ဆိုလိုက္ပါသတဲ့။

အဲဒီကေနာက္ ကမၻာမ်ားစြာၾကာေသာအခါ ဘုရားေလာင္းက ေဂါတမဘုရားရွင္ျဖစ္ကာ မိဗာလကေတာ့ အ၀ီစိငရဲမွာ ခံေနရတုန္းျဖစ္ပါသတဲ့။ ေနာင္အရိေမေတၱယ်ဘုရား ပြင့္ေတာ္မူၿပီး ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားေစဦး မိဗာလတို႔ကေတာ့ အ၀ီစိငရဲက ကၽြတ္ဦးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြကလည္း အဲဒီဘ၀တုန္းက ရင့္ရင့္သီးသီး ႏႈတ္ဥဒါန္းႀကီးခဲ့မိလို႔ပါပဲတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြဟာ ႏႈတ္ဥဒါန္း မႀကီးမိေစဖို႔ ဂ႐ုျပဳသင့္ပါတယ္.။-ဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးကို အဆံုးသတ္ထားပါတယ္။

ဘယ္က်မ္းကလာတဲ့ ပံု၀တၳဳမွန္းလည္း မသိရ။ က်မ္းကိုးလည္းမပါ။ ၀တၳဳသေဘာသြားသည္ အဓိပၸါယ္လည္း မရွိ။ ပိဋကတ္ေတာ္၌ မပါေသာ ထိုသို႔ေသာ ၀တၳဳမ်ားသည္ ဘယ္ကလာမွန္းမသိ။ ပိဋကတ္၌ ရွိသည္ထက္ပင္ လူသိမ်ားလွ၏။ ဥပမာ- ၀ိသာခါသည္ ကာမဂုဏ္ကိစၥ မည္သည့္အခါကမွ် အားမရခဲ့ေၾကာင္း ႏြားမျဖစ္ေသာ တစ္ဘ၀သာ အားရခဲ့ေၾကာင္း ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားသည္ဆိုေသာ ကိစၥ၊ `၀ိသာခါ ငါဘုရားကို ဘယ္အခ်ိန္ေမ့သလဲ´ဟု ဘုရားရွင္ေမးရာ ကာမဂုဏ္မွီ၀ဲခ်ိန္ေမ့ေလ်ာ့ေၾကာင္း ေလွ်ာက္သျဖင့္ ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ငါဘုရားကို သတိရသင့္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူသည္-ဟူေသာ ကိစၥ၊ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ ေမ်ာက္ျဖစ္ဖူးေသာေၾကာင့္ ၀ါသနာကို မစြန္႔ႏိုင္ပဲ ေျမာင္းေတြ႔တိုင္း ခုန္ကူးသည္ဟူေသာ ကိစၥ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္ ငရဲျပည္သြားရာ ငရဲမီး အလိုက္ခံရသည္ဟူေသာ ကိစၥ စသည္ျဖင့္ မ်ားျပားလွ၏။

ထိုသို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မရွိသည့္ ဇာတ္၀တၳဳမ်ား ေတြ႔လာခဲ့ေသာ္ အယ္ဒီတာမင္းမ်ား ေကာင္းစြာစိစစ္သင့္၏။ ပိဋကတ္ေတာ္၌ မပါဘဲလ်က္ ၀ါ- ျမတ္စြာဘုရား မေဟာအပ္မေျပာအပ္ပါဘဲလ်က္ ျမတ္စြာဘုရားေဟာအပ္ ေျပာအပ္သည္ဟု ျပဆိုမိေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို မဟုတ္မမွန္ လုပ္ႀကံစြပ္စြဲရာေရာက္ ပါသည္။ မိမိကိုယ္ကိုလည္း တူးၿဖိဳဖ်က္ဆီးရာေရာက္ပါသည္။ ေအာက္ပါေဒသနာကို သတိျပဳပါ။…

`ရဟန္းတို႔ ဤသူႏွစ္မ်ိဳးတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို မဟုတ္မမွန္ ေျပာဆို စြပ္စြဲတတ္ကုန္၏။ အဘယ္ ႏွစ္မ်ိဳးတို႔နည္း ဟူမူ- ျမတ္စြာဘုရား မေဟာအပ္ မေျပာအပ္သည္ကို `ျမတ္စြာဘုရား ေဟာအပ္ ေျပာအပ္သည္´ ဟု ျပေသာသူ၎၊ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာအပ္ေျပာအပ္သည္ကို `ျမတ္စြာဘုရား မေဟာအပ္ မေျပာအပ္´ ဟု ျပေသာသူ၎ တို႔တည္း။ ရဟန္းတုိ႔ ဤသူႏွစ္မ်ိဳးတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို မဟုတ္မမွန္ ေျပာဆို စြပ္စြဲတတ္ကုန္၏ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။´(အဂုၤတၱိဳရ္၊ ဒုကနိပါတ္၊ ဗာလ၀ဂ္)

(ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ထိုမဂၢဇင္း၌ပါေသာစာမ်ား၊ ထိုစာေရးဆရာတို႔ေရးေသာ စာမ်ားသည္ လစဥ္ အမွားခ်ည္းသာ-ဟု မဆိုလိုပါ၊ ပိုမိုဂ႐ုျပဳကာ ေရးသားထုတ္ေ၀ၾကေစ လိုရင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။)

အရွင္ေကာ၀ိဒ(ေယာ)

0 comments: