ေမတၱာတရား အစဥ္ပြား

မေက်နပ္စရာေတြကုိ ၾကည့္ေနမယ္ဆုိရင္ မုန္းစရာေတြေပၚမယ္၊
ရန္ျငိဳးေျပေပ်ာက္ခ်င္လွ်င္ မေက်နပ္ခ်က္ကုိ မၾကည့္ပါနဲ႔၊မုန္းကြက္ေတြကုိ မၾကည့္ပါနဲ႔၊

ခ်စ္ၾကည္ျမတ္နိဳးနိဳင္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတဲ့အကြက္ေတြကုိပဲ ရွာၾကည့္ပါ၊
ဘယ္လုိမွ ေကာင္းကြက္ကုိ ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူးဆုိလွ်င္ မုန္းစရာလုိ႔ သေဘာမထားဘဲ သနားစရာလုိ႔ ေအာက္ေမ့လုိက္ရတယ္၊

သူ႔ကံနဲ႔သူပဲလုိ႔ ဆင္ျခင္ျပီး ကုိယ့္မွာအကုသုိလ္ေတြ မျဖစ္ေအာင္ေနရတယ္၊ခ်စ္စရာျမတ္နိဳးစရာ အကြက္ေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ျပီးဆင္ျခင္လုိက္၊ ဘယ္အခါတုန္းက သူကငါ့ကုိ ေကာင္းခဲ့တယ္၊ဘယ္လုိေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ေတြးေတာဆင္ျခင္ုလိုက္၊

ေမတၱာဆုိတဲ့ ေကာ္အေစးဓာတ္ရွိလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ မကဲြေတာ့ဘူး၊ ေမတၱာဓာတ္ခံ ပါမွျဖစ္မယ္၊ ခ်စ္ၾကည္ေရး၊မွ်တေရး၊ စည္းရုံးေရး ဆုိတဲ့အေရးသုံးပါးကုိအေလးထားက်င့္သုံးရမယ္၊

ကုိယ့္ေစာင့္တရားေလးပါးကုိလဲ ပြားမ်ားရမည္၊ ေမတၱာဓာတ္၀င္လွ်င္ ေမတၱာျဖစ္ျပီ၊ မိတ္ေဆြျဖစ္လွ်င္ အကူအညီေပးၾကေတာ့မယ္၊ ေမတၱာပြားလွ်င္ အက်ိဳးတရားေတြ ရေနမွာပဲ၊
အသိဥာဏ္မရွိတဲ့ တိရိစၦာန္ေတာင္မွ ေမတၱာစူးရွေသးတာ၊အသိဥာဏ္ရွိတဲ့လူဆုိရင္ ပုိျပီးစူးေရာက္မယ္၊

(ေရႊေတာင္ကုန္းဆရာေတာ္ၾကီး၏ ဩ၀ါဒကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္၊ လက္ေတြ႔က်င့္သုံးဖြယ္ ေကာင္းလွ၏)

ေမာင္းေထာင္ေျမဇင္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ၏ ဆုံးမၾသ၀ါဒမ်ား

www.lotusfoundation.orgမွ စာစဥ္အမွတ္ကုိးကုိ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။

ပေဒသာဟာ သာသနာ

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဘာမွမပိုင္ဘူး၊ ဘာမွမေသခ်ာဘူး၊ ေခ်ာက္ကမ္းေဘး၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလို အခ်ိန္မေရြး က်သြားနိုင္တယ္၊ ၾကက္ဥ ငွက္ဥေတြလို အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကဲြသြားနိုင္တယ္။
မေသခ်ာ မေရာရာဘဲ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ့ ဘ၀သံသရာၾကီးထဲ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္ၾကီး နွင့္ ေတြ ့ၾကံဳေနရတဲ့အခါ ဘ၀ပေဒသာပင္ၾကီးကေန ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အသီးကို ဆြတ္ခူးလို႔ရတယ္။
- ဒါန အသီးကို ဆြတ္ခူးမလား
- သီလ အသီးကို ဆြတ္ခူးမလား
- သမထ ၀ိပႆနာ အသီးကို ဆြတ္ခူးမလား
ဘာဆြတ္ဆြတ္ ဘာခူးခူးရတာခ်ည္းဘဲ၊ အထက္သြားမလား ေအာက္သြားမလား ရတယ္။ အဲ အဆြတ္ခူးမွား ျပီး လူ႔ျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ သာသနာက ရိွမွာမဟုတ္ဘူး။
ဘယ္အသီးကို ဆြတ္ခူးခူး နိဗၺာန္ကိုပဲ ဆုေတာင္းျပီး ဆြတ္ခူးၾက။


ဘုရားအၾကိဳက္ဆုံးပူေဇာ္နည္း

ျမတ္စြာဘုရားကို အျခားလွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြနွင့္ ပူေဇာ္တာထက္ အခုလို ေယာဂီတို႔ တစ္ရွဴ တစ္ရိႈက္ တရားနွင့္ ပူေဇာ္တာက ပိုမြန္ျမတ္တယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ - ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံခါနီး လူေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ျဗဟၼာေတြက အတီးအမႈတ္ ေတြနဲ႔သီဆိုျပီး ပန္းနံ႔သာအေမႊးအၾကိဳင္ေတြနွင့္ လိုေလေသးမရိွ အခါမဲ့ပန္းေတြလဲ ပြင့္လို႔ ၊ သက္ရိွသက္မဲ့ ေတြကေတာင္ ပူေဇာ္ၾကတာ။
ဒီလိုပူေဇာ္တာေတြၾကည့္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာကို ေနာက္ဆုံးမွာသြားတာက ခ်စ္သား အာနႏၵာ…… ‘ ဒီလိုပစၥည္း၀တၳဳေတြနဲ႔ ပူေဇာ္တာ ငါဘုရားကို ရိုေသေလးစားရာမေရာက္ဘူး ၊ ျမတ္နိုးေကာ္ေရာ္ ရာလဲ မေရာက္ဘူး၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ၊ လူျဖစ္ေစ တရားနွလုံးသြင္း ရႈမွတ္ျပီး ပူေဇာ္တာကမွ အေကာင္းဆုံး ပူေဇာ္ ရာေရာက္တယ္ ’ လို႔ ေဟာထားခဲ့တာ။
ယခု ေယာဂီတို႔ ဘုရားၾကိဳက္တဲ့ ပူေဇာ္နည္းနွင့္ ပူေဇာ္ေနၾကျပီ။


ဘုရားကသာကယ္နိုင္

လူေတြက သူလို ကိုယ္လိုေတြေပါေနေတာ့ လူ႔ဘ၀ကို လြယ္လြယ္ကူကူရေနတယ္လို႔ ထင္ေနၾက တာ၊ ရခဲတယ္လို႔ မထင္ၾကဘူး၊ တန္ဖိုးရိွတယ္လို႔မထင္ၾကဘူး။
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ တန္ဖိုးရိွမွန္းမသိၾက၊ မထင္ၾကေတာ့၊ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းျပီး ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ ေနၾကတယ္။
ေသခါနီးမွ အေဖကယ္ပါ ၊ အေမကယ္ပါ၊ သားကယ္ပါ၊ သမီးကယ္ပါ နွင့္ ဘယ္သူမွ မကယ္နိုင္ဘူး၊ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရတာ။
ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ ကုသိုလိ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့တရားကမွ ကယ္နိုင္တာ။ ဒါေၾကာင့္ --- မဃေဒ၀- က
ေရေဘး မီးေဘး ျပည္ပ်က္ေဘးကား - ဆယ္ေရးတစ္ေရး ကယ္နိုင္ေသး၏
အိုေဘး နာေဘး ေသျခင္းေဘးဟု ဤေဘးသုံးပါး လြန္ၾကီးမားကား
သားနွင့္အမိ ျဖစ္တုံဘိလည္း မ်က္စိေအာက္တြင္ ရင္ခြင္တင္လ်က္
သက္သက္ေရးပိုင္ မကယ္နိုင္ဘူး လက္မိႈင္ခ်ကာ ေနရစြာရွင့္ …။


တရားလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္ကြ်တ္

အေတာင္ပံအားကိုးျပီး ပ်ံသန္းေနတဲ့ငွက္ဟာ ေတာင္ပံကြ်တ္သြားရင္ ေတာင္ပံက်ိဳးသြားရင္ ပ်ံသန္း နိုင္ဦးမလား။
လူေတြလဲ ငယ္ရြယ္ သန္ျမန္တဲ့အခ်ိန္ သြားနိုင္လာနိုင္တုန္း က ဒါနဆိုတဲ့အလွဴအတန္းကို တတ္နိုင္ သေလာက္ မလွဴမတန္း၊ သီလ ဆိုတဲ့ ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ ကိုလဲ ဟုတ္တိပတ္တိ မေဆာက္တည္၊ သမထ ၀ိပႆနာ တရားကိုလည္း တစ္နာရီ၊ တစ္ရက္မွ ျပည့္ေအာင္မထိုင္၊ သားေကြ်းမႈ မယားေကြ်းမႈေတြ နွင့္ ရက္ေတြလေတြနွစ္ေတြကုန္ အသက္အရြယ္ေတြက ၾကီးလာေတာ့ ေျခမနိုင္ လက္မနိုင္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ဘယ္တရားကို အာရုံျပဳရမယ္ ဘာကိုမွတ္ေနရမယ္ဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ မိမိျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းတဲ့ နိမိတ္ကထင္လာ၊ အာရုံေတြလဲြမွားျပီး အပယ္ေလးပါးဆိုတဲ့ ငရဲ ၊ တိရိစာၦန္ ျပိတၱာ အသူရကာယ္ ဘ၀ေတြေရာက္ေရာ။
ကိုင္း -- ဘုရားသာသနာေတာ္ၾကီးနွင့္ ေတြ႔ပါလ်က္ အပါယ္ေလးပါးေရာက္သြားတာ ------ ေၾကာက္စရာ မေကာင္းဘူးလား၊ သနားစရာမေကာင္းဘူးလား။ ‘ ဒါေၾကာင့္ တရားလက္မလြတ္ၾကေစနွင့္္ ’



မိမိရရကိုးကြယ္ၾက

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ
သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ လို႔ ဘုရားရွင္က ေဟာထားခဲ့တဲ့အတိုင္း ဘုရား တရား သံဃာ ဆိုတဲ့ ရတနာ သုံးပါးကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ၾကတဲ့အခါ -
ဂစၦာမိ ဆိုတဲ့အတိုင္း မိမိရရ ကိုးကြယ္ၾက ၊ မမိတမိ၊ မထိတထိ ကိုင္ထားကိုးကြယ္ရင္ အပါယ္ ေလးပါး ေခ်ာက္ၾကီးထဲ ျပဳတ္ၾကမွာ-
မိမိရရ ကိုင္ထား ကိုးကြယ္ထားေတာ့ ယခုမ်က္ေမွာက္ဘ၀ေရာ ၊ ေနာင္တမလြန္ ဘ၀ေရာ -
 ေဘးရန္ အႏၱရာယ္ေတြလဲ ကင္းရွင္းမယ္
 ေလာကီ ေလာကုတၱရာ စည္းစိမ္ေတြလဲ တိုးတက္တယ္
 ေကာင္းတဲ့ သုဂတိ ဘုံဘ၀လည္း ေရာက္ရတယ္
 မဂ္ဖိုလ္ - နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာကုိလည္း ဘ၀တိုတိုနွင့္ ခံစား စံစားေရာက္ရိွနိုင္တာေပါ့
ဒါေၾကာင့္ ရတနာသုံးပါးကို ရိုရိုေသေသ မိမိရရ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ၾက။


လည္လြန္း၍လဲြခဲ့ၾက

ဘုန္းၾကီးတို႔ေရာ ေယာဂီတို႔ေရာ - ဂဂၤါ၀ါဠဳ သဲစုမက - သမုဒၵ၀ါဠဳ သဲစုမက ဘုရားအဆူဆူပြင့္သြား ၾကတာေတာင္ ပါမသြားဘူး။
ဘယ္ေခ်ာင္ကပ္ျပီး ဘယ္ေရွာင္တိမ္းလို႔ ဘယ္အလည္လြန္ေနၾကတယ္ မသိဘူး။
ဘုန္းၾကီး လည္ေတြ
ေယာကၤ်ား လည္ေတြ
မိန္းမ လည္ေတြ ခ်ည္းပဲ
သံသရာလုံး လည္လာခဲ့တာ ေရွာင္တိမ္းခဲ့တာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သနားစရာ ၀မ္းနည္းစရာေတြ။ အခု ဘုရားစစ္ဘုရားမွန္ ၊ တရားစစ္ တရားမွန္ ၊ သံဃာစစ္ သံဃာမွန္ ေတြ ေတြ ့လဲေတြ႔ေနျပီ။
အခ်ိန္လဲရေသးတယ္ --- အားထုတ္လုိ႔လဲရေသးတယ္
ေခ်ာင္ကပ္မေနၾကနဲ႔ေတာ့
ေရွာင္တိမ္းမေနၾကနဲ႔ေတာ့
ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကေတာ့






ထမင္းလိုမေမ့ၾကနွင့္

လူေတြက စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ထမင္းဟင္းၾကေတာ့ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း စားရမွာမေမ့ၾကဘူး မဟုတ္လား၊ ကိုယ့္ကို ကယ္တင္ေပးမယ့္ ဘုရား တရား သံဃာ ဆိုတဲ့ ရတနာသုံးပါးၾကေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ခါ ရိွခိုး၀ပ္ခ်ဖို႔ ၾကေတာ့ ေမ့ၾကတယ္။ သတိမရၾကဘူး။
မေမ့ၾကနွင့္ လူ႔ဘ၀က အသက္တိုတိုေလး ေနရတာ။ ဘယ္သူမွလဲ အသက္တစ္ရာထိ မေနရေတာ့ဘူး။ အသက္တစ္ရာ ေနရတဲ့ ေဆးလဲ မရိွဘူး။ ေဆးရိွရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ၀ယ္စား ၾကမွာ။
အသက္ရွည္တာ တိုတာ အတိတ္ဘ၀က ကိုယ့္ရဲ ့ကိုသိုလ္၊ သီလေတြနွင့္ လာခဲ့ၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေယာဂီတို႔ လူ႔ဘ၀ေနရတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေလးမွာ သီလေတြလဲ လုံျခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၾက၊ တရားဘာ၀နာ ေတြလဲ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾက ။
ဘုရား တရား သံဃာဆိုတဲ့ ရတနာသုံးပါးကိုလဲ ထမင္းစားဖို႔ မေမ့သလို ေန႔စဥ္ကန္ေတာ့ဖို႔ မေမ့ၾကပါ နွင့္။

ကုိယ္တုိင္ရွာ ရေအာင္ျဖည့္

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့ သံေ၀ဂဓမၼ ကဗ်ာကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀အပ္ပါတယ္၊ ကုိယ္ရွာတာ ကုိယ့္အတြက္လား လူမ်ားအတြက္လားဆုိတာ စဥ္းစားစရာပါ၊ ကုိယ္ရွာတဲ့ ရွာေဖြျခင္းကေကာ ဗုဒၶအလုိက် ရွာေဖြျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ျပီလား ဆုိတာလဲ ကုသုိလ္ယွဥ္တဲ့အေတြးနဲ႔ ေတြးသင့္ပါတယ္၊

ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊

အျဖာျဖာသည္

ငါ့ဟာ ငါ့ဟာ သမုတ္ပါလည္း၊

ခႏၶာေႂကြေပ်ာက္ ေသၿပီးေနာက္၀ယ္၊

ကိုယ့္ေနာက္မပါ၊ အိမ္ေဂဟာ၌၊

စုကာပံုလ်က္ က်န္ေနခဲ့၏။

ေဆြမ်ိဳးမိဘ အ၀၀သည္၊ ခ်စ္ၾကေသာ္လည္း၊

မလြဲမေသြ ကြဲရေပမည္၊

ေသရာကိုယ့္ေနာက္၊ တစ္ေယာက္မပါ၊

ငိုယိုကာျဖင့္၊ ျမႇဳပ္ရာသခ်ႋဳင္း၊

ေျမလုပ္တိုင္းမွ၊ မဆိုင္းမတြ၊

ျပန္ၾကေလ၏၊

ကိုယ္တိုင္စီမံ၊ ကုသိုလ္ကံသာ၊

မကြာကိုယ့္ေနာက္၊ တေကာက္ေကာက္၊

လိုက္တတ္ၿမဲမို႔၊

ကိုယ့္ဖို႔ဥစၥာ၊ ကိုယ္တိုင္ရွာ၊

ရွိကာရွိတုန္း ရေအာင္ျဖည့္။ ။

ၾသ၀ါဒ ၁၀၁

မိမိဘေလာ့စာမ်က္ႏွာကုိ ေမတၱာေရွ့ထားေရာက္လာသူမ်ားကုိ ပုိ႔စ္္အသစ္မတင္နုိင္ျခင္းအတြက္ နားလည္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္၊ ခရီးထြက္ေနဆဲ အခ်ိန္မုိ႔ ဘေလာ့ဖက္ကုိ သိပ္မလွည့္ျဖစ္တာပါ၊ အခုလဲ အီးေမးလ္က ရတဲ့ ပထမေရႊက်င္ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့ ဩ၀ါဒကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါတယ္၊ အဆုံးအမ လမ္းညြႊန္မႈကုိ လက္ခံနိဳင္သည့္ ေသာ၀စႆတာ မဂၤလာနဲ႔ ျပည့္စုံနိဳင္ပါေစလုိ႔ ဆႏၵမြန္ျပဳပါတယ္။ ။

၁။ ယစ္မသည္ ဥအတြက္အေသခံသည္။
၂။ စာမရီသားေကာင္သည္ အၿမီးအတြက္ အေသခံသည္။
၃။ ရဟန္းသည္ သီလအတြက္ အေသခံသည္။
၄။ သစ္ပင္အားနည္းလွ်င္ ေလမုန္တုိင္း တုိက္လွဲသည္။
၅။ ရဟန္းသမာဓိနည္းလွ်င္ ကိေလသာမုန္တုိင္း တုိက္လွဲသည္။
၆။ စိတ္သည္ ေတာေမ်ာက္က့ဲသို႔ ေလာ္လည္ဧ။္ ။ အလုိမလုိက္ရာ။
၇။ ကာလကုိ လူ-မစားလွ်င္ လူကုိ ကာလ စားသည္။
၈။ သည္းခံၿခင္း လက္နက္္ေဆာင္လွ်င္ ေဒါသမီး မေလာင္။
၉။ တုတ္လက္နက္ေဆာင္လွ်င္ ေခြးေဟာင္သည္။
၁၀။ ဦးေခါင္းေၿပာင္ရိတ္ၿခင္းသည္ မာနကုိလည္း ရိတ္သည္မည္ဧ။္ ။

၁၁။ ဦးခ်ဳိက်ဳိးေသာ ႏြားသည္ မာနလည္းက်ဳိးသည္။
၁၂။ ေၿမြဆုိး ပါးပ်ဥ္းေထာင္လွ်င္ လူရုိက္ခံရသည္။
၁၃။ ရန္မေထာင္မွ ရန္ေအာင္သည္။ ရန္ေထာင္ ရန္ေလွာင္မိတတ္သည္။
၁၄။ ရန္မလုိမွ ရန္ၿပိဳသည္။ ရန္လုိ ရန္ပုိတတ္လွသည္။
၁၅။ သေလးႏွံ အဆံမရွိခင္ ေထာင္သည္။ အဆံၿပည့္လွ်င္ ညြတ္သည္။
၁၆။ ဂါရ၀ကင္းသူ ဂုဏ္သတင္းမၿပဴ။ ႏြားစာငုတ္တုိႏွင့္တူသည္။
၁၇။ သူတစ္ပါးေလွကုိ ဖာႏုိင္လွ်က္ မိမိေလွကုိ မဖာလွ်င္ ေရနစ္တတ္သည္။
၁၈။ ဥေဒါင္းငွက္ အက ေကာင္းေသာ္လည္း စအုိေပၚ၍ အဆုိအမည္ခံရသည္။
၁၉။ ေရကန္၌ ေမွာ္ကုိဖယ္၍ ေသာက္ေရခတ္ရသည္။
၂၀။ မသူေတာ္၌ အၿပစ္ကုိဖယ္၍ ဂုဏ္ေကာင္းရွာရသည္။

၂၁။ တုံးတတားေလွ်ာက္စဥ္ အရပ္တစ္ပါးမၾကည့္ႏွင့္ ေခ်ာက္သုိ႔က်လိမ့္မည္။
၂၂။ သံသရာတံတားေလွ်က္စဥ္ သူတစ္ပါးအၿပစ္မၾကည့္ႏွင့္ သံသရာေခ်ာက္သုိ႔ က်လိမ့္မည္။
၂၃။ တရားပြဲကား လူက်ဲတဲ၊ ရပ္ရြာေပ်ာ္ပြဲ တသဲသဲ။
၂၄။ ရုိေသစြာ ခစားလွ်င္ မင္းခစားပင္ မင္းကုိႏုိင္သည္။
၂၅။ အဆင္းလွလွ်င္ အိမ္သူဇနီးပင္ လင္ကုိႏုိင္သည္။
၂၆။ က်င့္၀တ္မခၽႊတ္လွ်င္ တပည့္ပင္ ဆရာကုိႏုိင္သည္။
၂၇။ ၿမင္းႏုိင္လုိ ဇက္ဆြဲ၊ ေလွႏုိင္လုိ တက္ဆြဲ၊ ဆရာႏုိင္လုိ က်င့္၀တ္ရုိေသၿမဲ။
၂၈။ အၿပစ္ၿပ၍ ဆုံးမသူကုိ ေရႊအုိးေပးသူဟု ဆည္းကပ္ရမည္။
၂၉။ ပန္းပဲဆရာ အထုမခံေသာ သံတုံး လက္နက္မၿဖစ္။
၃၀။ ေက်ာက္ဆစ္ဆရာ အၿဖတ္မခံေသာ ေက်ာက္တုံး အရုပ္မၿဖစ္။

၃၁။ ဆရာေကာင္းအဆုံးအမ မခံေသာတပည့္ သူေကာင္းမၿဖစ္။
၃၂။ ေရနက္ရာသုိ႔ ေၿပး၀င္ေသာ ငါး က်ီးငွက္အစာမၿဖစ္။
၃၃။ အဆုံးအမသုိ႔ ေၿပး၀င္ေသာတပည့္ မာရ္နတ္အစာမၿဖစ္။
၃၄။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြား-ၿခင္မကုိက္ေအာင္ မီးခုိးတုိက္သည္။
၃၅။ ဆရာသည္ တပည့္ ကိေလသာၿခင္ မကုိက္ေအာင္ တရားမီးခုိးတုိက္သည္။
၃၆။ ေၿမေခြးသည္ ၿခေသၤ႔စားၾကြင္းၿဖင့္ မာန္တက္သည္။
၃၇။ ပုထုဇဥ္သည္ အရိယာစားၾကြင္းၿဖင့္ မာန္တက္သည္။
၃၈။ ဖားငယ္သည္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္လွ်က္ ၿခေသၤ့မာန္တက္လွ်က္ က်ီးခ်ီေသာအခါ ပီယတ္ပီယတ္ၿမည္သည္။
၃၉။ ပုထုဇဥ္သည္ လာတ္ေပါလၽွင္ သူေဌးမာန္တက္လွ်က္ ဖ်ားနာေသာအခါ တအင္အင္ညည္းသည္။
၄၀။ ၾကာပင္ေအာက္ကဖား ၾကာ၀တ္ဆံမစား ရႊံ႔စားသည္။
ပိတုံးကား အေ၀းမွၾကာ၀တ္ဆံ လာစားသည္။

၄၁။ သာသနာတြင္းသား သာသနာ၀တ္ဆံမစားလွ်င္ ပိတုံးအား ရွက္သင့္သည္။
၄၂။ သစ္ပင္ၾကီးသည္ ခုတ္လွဲသူကုိ မလွဲမခ်င္း အရိပ္ၿဖင့္ ေအးေစဧ။္ ။
၄၃။ နံ႔သာတုံးသည္ မီးရႈိ႕သူကုိ မကၽႊမ္္းမၿခင္း အနံ႔ၿဖင့္ ေမႊးေစဧ။္ ။
၄၄။ သူေတာ္ေကာင္းသည္ ညွင္းဆဲသူကုိေသာ္လည္း မေသမခ်င္း အက်ဳိးေဆာင္ဧ။္ ။
၄၅။ ေတာမီးသည္သစ္ရြက္ေၿခာက္ကုိ ေလာင္လြယ္ဧ။္ ။ သစ္ရြက္စိုကုိ မတတ္ႏုိင္။
၄၆။ မသူေတာ္မီးသည္ ေမတၱာခန္းသူကုိ ေလာင္လြယ္ဧ။္ ။ ေမတၱာၿဖန္းသူကုိ မတတ္ႏုိင္။
၄၇။ ေဆးဆရာသည္ လူနာႏွင့္ၿပိဳင္၍ အသက္မထြက္ေကာင္း။
၄၈။ အေကာင္းသည္ အရူးႏွင့္ၿပိဳင္၍ အ၀တ္မလစ္ေကာင္း။
၄၉။ သူေတာ္ေကာင္းသည္ မသူေတာ္ႏွင့္ၿပိဳင္၍ ေဒါသမၿဖစ္ေကာင္း။
၅၀။ က်ားေၾကာက္၍ ေၿပးစဥ္ ေခြးေဟာင္သည္ကုိ အေရးမယူရ။

၅၁။ ငရဲေၾကာက္၍ သီလေစာင့္စဥ္ မသူေတာ္ညွင္းသည္ကုိ အေရးမယူရ။
၅၂။ ရန္သူကုိ မီးခဲ ကုိင္ပစ္လွ်င္ မိမိလက္ ေရွးဦးစြာ ေလာင္ဧ။္ ။
၅၃။ ရန္သူကုိ အမ်က္ထြက္လွ်င္ မိမိဂုဏ္ ေရွးဦးစြာ ပ်က္၏ ။
၅၄။ ရန္သူလာဆဲ၍ ၿပန္ဆဲလွ်င္ မိမိလည္း အရွက္ကြဲ၏ ။
၅၅။ မာရ္နတ္ပစ္ေသာ လက္နက္သည္ သည္းခံေသာ ဘုရားေရွ့၌ ပန္းကုံးအသြင္ၿဖင့္ အဖူးအေမွ်ာ္၀င္ဧ။္ ။
၅၆။ သမုဒၵရာေရ မီးေၾကာင့္ မကၽႊမ္း၊ ၿမင္းမုိရ္ေတာင္ ေလေၾကာင့္ မလႈပ္၊ ေက်ာက္ခဲ ေရေၾကာင့္ မေၾက၊ သူေတာ္ေကာင္း မသူေတာ္ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္။
၅၇။ မသူေတာ္ အမ်က္ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းဂုဏ္ပ်က္မခံ။
၅၈။ သူေတာ္ေကာင္း အမ်က္ထြက္လွ်င္ မသူေတာ္ အလုိၿပည့္သည္။
၅၉။ ရန္သူညွင္းဆဲၿခင္းသည္ မိမိ၏ ေရွးကံ ေရွးဥစၥာပင္တည္း။
၆၀။ မိမိကံေၾကာင့္ မိမိ ဒုကၡေတြ႔သည္ ဘယ္သူမၿပဳ မိမိမႈ။

၆၁။ ညဥ့္အခါ သားကုိ ေခြးထင္၍ သတ္ေသာ အဘသည္ သား၏ ရန္သူေလာ။
၆၂။ သစ္ပင္မွ က်ေသလွ်င္ သစ္ပင္သည္ ထုိသူ၏ ရန္သူေလာ။
၆၃။ စစ္သူရဲသည္ ၿပင္ပရန္သူကုိ ႏုိင္ေသာ္လည္း အတြင္း ရန္သူမွ ရႈံး၏ ။
၆၄။ အမ်က္ထြက္သူကုိ အမ်က္မထြက္သူ အၿမဲ ႏုိင္၏ ။
၆၅။ မေကာင္းေၿပာသူကုိ အေကာင္းေၿပာသူ အၿမဲ ႏုိင္၏ ။
၆၆။ ေစးႏွဲသူကုိ ေပးကမ္းသူ အၿမဲ ႏုိင္၏ ။
၆၇။ မုသားဆုိသူကုိ သစၥာဆုိသူ အၿမဲ ႏုိင္၏ ။
၆၈။ သိၾကားမင္း လက္နက္ကား မုိးၾကိဳး။
၆၈။ ယမမင္း လက္နက္ကား မ်က္ေစာင္း။
၆၉။ ေ၀ႆ၀ဏ္ လက္နက္ကား အစြယ္။
၇၀။ မသူေတာ္လက္နက္ကား ေဒါသ။

၇၁။ သူေတာ္ေကာင္း လက္နက္ကား ခႏၱီ။(သည္းခံၿခင္း)
၇၂။ ဗီလုံးငွက္ေသာ္လည္း ကၽြဲေၿခရာခြက္ကုိ အမွီရလွ်င္ ဂဠဳန္ႏွင့္တူ၏ အႏၱရာယ္မရွိ။
၇၃။ ပုထုဇဥ္ေသာ္လည္း သီလရွိလွ်င္ အရိယာႏွင့္တူ၏ ။ အပါယ္မေရာက္။
၇၄။ ေရရွိမွ ၾကာပြားသည္ သီလရွိမွ သမာဓိ မ်ားသည္။
၇၅။ ဗဟုႆုတရွိလွ်က္ သီလမရွိလွ်င္ ေရမတည္ေသာ ကန္ႏွင့္တူ၏ ။
၇၆။ ပညာရွိလွ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အသီးမရွိေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏ ။
၇၇။ သီလရွိမွ ဒါနႏွင့္ ဘာ၀နာအက်ဳိးေပးသန္သည္။
၇၈။ ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ ေလွသေဘၤာတည္။ နတ္ၿပည္တက္လုိလွ်င္ သီလေလွကားေထာင္။
၇၉။ ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ သေဘၤာလုံေအာင္ဖာ။သံသရာကူးလုိလွ်င္ သီလလုံေအာင္ဖာ။
၈၀။ ေလာကီဥစၥာေစာင့္လွ်င္ တစ္သက္ခ်မ္းသာဧ။္ ။

၈၁။ သီလေစာင့္လွ်င္ ဘ၀အဆက္ဆက္ ခ်မ္းသာဧ။္ ။
၈၂။ ဆီမီးသည္ လင္းခုိက္ လူလယ္တင့္၏ ။ ၿငိမ္းလွ်င္ ေမွာင္၏ ။ ေညွာ္နံ႔ထြက္၏ ။
၈၃။ သီလသည္ ေစာင့္ထိန္းခုိက္ လူလယ္တင့္၏ ။ ပ်က္လွ်င္ ေမွာက္၏ ။ ေညွာ္န႔ံထြက္၏ ။
၈၄။ ေတာအုပ္၌ မိဘကင္းေသာ သားသမီး က်ားစာၿဖစ္၏ ။
၈၅။ သာသနာ၌ ဩ၀ါဒကင္းေသာ ရဟန္း မာရ္နတ္အစာၿဖစ္၏ ။
၈၆။ ေပါက္ဖက္ေသာ္လည္း ၿမေလးပန္းမွီ၍ လူဦးေခါင္းထက္ ေရာက္သည္။
၈၇။ ေၿမေခြးေသာ္လည္း ၿခေသၤ့မင္းခစား၍ က်ားမကုိက္ႏုိင္။
၈၈။ သူကန္းေသာ္လည္း ေၿခသံနားေထာင္လွ်က္ လုိရာအရပ္ ေရာက္ေသးသည္။
၈၉။ ၿခေသၤ့သည္ က်ားကုိႏုိင္၏ ကုိယ္တြင္း ေခြးေလးသန္းကုိ မႏုိင္။
၉၀။ မသူေတာ္သည္ သူေတာ္ေကာင္းကုိႏုိင္၏ ။ ကုိယ္တြင္းအကုသုိလ္ကုိ မႏုိင္။

၉၁။ က်င္ၾကီးသည္ ေႏြးသည္ၿဖစ္ေစ ေအးသည္ၿဖစ္ေစ အဆင္းလွသည္ၿဖစ္ေစ မလွသည္ၿဖစ္ေစ ရြံဘြယ္သာတည္း။
၉၂။ မသူေတာ္သည္ အမ်က္ထြက္သည္ၿဖစ္ေစ မထြက္သည္ၿဖစ္ေစ စကားလွသည္ၿဖစ္ေစ မလွသည္ၿဖစ္ေစ ရြံဘြယ္သာတည္း။
၉၃။ မီးခဲသည္ ပူေသာအခါ လက္ေလာင္၏ ေအးေသာအခါ လက္မဲ၏ ။
၉၄။ မသူေတာ္သည္ ေဒါသအခါ ေၾကာက္စရာ ေလာဘအခါ ရြံစရာၿဖစ္၏ ။
၉၅။ ေခြးရူးကုိက္လွ်င္ ထုိသူရူး၏ ။ ထုိသူကုိက္လွ်င္ ေနာက္လူ ရူး၏ ။
၉၆။ ေခြးရူးသည္ လူေကာင္းအဆက္ဆက္ကုိ ရူးေစ၏ ။
၉၇။ မသူေတာ္သည္ လူေကာင္းအဆက္ဆက္ကုိ ယုတ္မာေစ၏ ။
၉၈။ ပဒုမၼာၾကာရုိးသည္ ထက္ပုိင္းၿပတ္ေသာ္လည္း အမွ်င္မၿပတ္။
၉၉။ သူေတာ္ေကာင္းသည္ အဆက္ၿပတ္ေသာ္လည္း ေမတၱာမၿပတ္။
၁၀၀။ အဆင္းမီွ၍ အက်င့္ပ်က္လွ်င္ ထုိအဆင္းသည္ ရြံဘြယ္တည္း
၁၀၁။ပညာမွီ၍ မာန္တက္လွ်င္ ထုိပညာသည္ ရြံဘြယ္တည္း။

မိမိကုိယ္ကုိ ဆင္ျခင္နည္း

ဘဒၵႏၲ သီရိႏၵာဘိဝံသ ၊ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ဩ၀ါဒကထာကုိ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္၊

၁။ ပါပိစၧာ--
အလိုဆိုးရွိေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း အလိုဆိုးရွိသူ ျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ အလိုဆိုးရွိသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၂။ အတၱဳကၠံသန ပရဝမၻန--
မိမိကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္၊ သူတစ္ပါးကို ႐ႈတ္ခ်တတ္ေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း မိမိကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္၊ သူတစ္ပါးကို ႐ႈတ္ခ်တတ္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ မိမိကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္ သူတပါးကို ႐ႈတ္ခ်သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၃။ ေကာဓန--
အမ်က္ထြက္သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း အမ်က္ထြက္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ အမ်က္ထြက္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၄။ ဥပနာဟီ --
အမ်က္ထြက္ျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕တတ္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾက မည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕တတ္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၅။ အဘိသဂႋ --
အမ်က္ထြက္ျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အစြဲႀကီးသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း အစြဲႀကီးသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ အစြဲႀကီးသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၆။ ေကာဓေနာ ေကာဓသာမႏၲဝါစံ နိစၧာေရတာ --
ရန္စကားေျပာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ရန္စကားေျပာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတုိ႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ရန္စကားေျပာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၇။ ပရိပၹရတိ--
ေစာဒက က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္”ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၈။ အပသာေဒတိ--
ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ႀကိမ္းေမာင္းေသာ သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ႀကိမ္းေမာင္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ႀကိမ္းေမာင္းသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၉။ ပစၥာေရာေပတိ--
ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို အျပစ္ျပန္တင္ေသာ သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို အျပစ္ျပန္တင္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို အျပစ္ျပန္တင္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၀။ အေညနညံ ပဋိစရတိ ဗဟိဒၶါ ကထံ အပနာေမတိ ေကာပၪၥ ေဒါသၪၥ အပၸစၥယၪၥ ပါတုကေရာတိ--
ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ စကားတစ္မ်ိဳးျဖင့္ စကားတစ္မ်ိဳးကို ဖံုးလႊမ္းတတ္ေသာ၊ စကားကို အပသို႔ လႊဲဖယ္တတ္ေသာ၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ျပစ္မွားျခင္း စိတ္ဆိုးျခင္းကို ထင္ရွားျပဳတတ္ေသာ သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ စကားတစ္မ်ိဳးျဖင့္ စကားတစ္မ်ိဳးကို ဖံုးလႊမ္းတတ္ေသာ၊ စကားကို အပသို႔ လႊဲဖယ္တတ္ေသာ၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ျပစ္မွားျခင္း စိတ္ဆိုးျခင္းကို ထင္ရွားျပဳတတ္ေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ စကားတစ္မ်ိဳးျဖင့္ စကားတစ္မ်ိဳးကို ဖံုးလႊမ္းတတ္ေသာ၊ စကားကို အပသို႔ လႊဲဖယ္တတ္ေသာ၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ျပစ္မွားျခင္း စိတ္ဆိုးျခင္းကို ထင္ရွားျပဳတတ္ေသာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၁။ အပဒါေန န သမၸာယတိ--
ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ မိမိ၏ ျဖစ္စဥ္ အတၳဳပၸတၱိကို ေျပလည္ေအာင္ မေျဖဆို ႏိုင္ေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ မိမိ၏ ျဖစ္စဥ္ အတၳဳပၸတၱိကို ေျပလည္ေအာင္ မေျဖဆိုႏိုင္ေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ မိမိ၏ ျဖစ္စဥ္ အတၳဳပၸတၱိကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖဆိုတတ္သူ ျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၂။ မကၡီ ပဠာသီ--
ဂုဏ္ေက်းဇူး ေခ်ဖ်က္သူ၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ဂုဏ္ေက်းဇူး ေခ်ဖ်က္သူ၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ဂုဏ္ေက်းဇူး ေခ်ဖ်က္သူ၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၃။ ဣႆုကီ မစၧရီ--
မနာလို ဝန္တိုသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း မနာလို ဝန္တိုသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾက မည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ မနာလို ဝန္တိုသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၄။ သေဌာ မာယာဝီ --
ဟန္ေဆာင္သူ လွည့္ပတ္သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ဟန္ေဆာင္သူ လွည့္ပတ္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ဟန္ေဆာင္သူ လွည့္ပတ္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၅။ ထေဒၶါ အတိမာနီ --
ခက္ထန္ ေမာက္မာေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ခက္ထန္ ေမာက္မာေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတုိ႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ခက္ထန္ ေမာက္မာေသာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၆။ သႏၵိ႒ိ ပရာမာသီ အာဒါနဂၢါဟီ ဒုပၸဋိနိႆဂၢီ --
မိမိအယူကို စြဲလမ္းတတ္ေသာ၊ ၿမဲၿမံစြာ ယူတတ္ေသာ၊ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း မိမိအယူကို စြဲလမ္းတတ္ေသာ၊ ၿမဲၿမံစြာ ယူတတ္ေသာ ၊ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ ေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ မိမိအယူကို စြဲလမ္းတတ္ေသာ ၊ ၿမဲၿမံစြာ ယူတတ္ေသာ၊ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

ဤသို႔ ေန႔ေရာ ညပါ အခါမလပ္ ႐ႈဆင္ျခင္ပါက “ပီတိ ပါေမာဇၨ” တရား တေန႔တျခား တိုးပြားလာသည့္အျပင္ ေၾကးမံု မွန္ျပင္ကို ၾကည့္႐ႈေသာသူသည္ မိမိမ်က္ႏွာရိပ္ကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႔ျမင္ရဘိသကဲ့သို႔ --
“အပါယဂမနီယ အကုသိုလ္ပါပဓမၼမ်ား” ကို “မိမိလက္ကို အတင္းအၾကပ္ ဆြဲေခၚေနေသာ သူသတ္သမား” အသြင္ ထင္ျမင္လာပါေတာ့သည္။

ထိုအခါ အကုသိုလ္တရားမ်ားကို ပယ္ရွားရန္အတြက္ “ကသိုဏ္းပရိကမ္ အလုပ္”ကို အားထုတ္လ်က္ “ ဝိပႆနာတရား” ထပ္ဆင့္ပြားမ်ားၿပီးလွ်င္ “သႏၲိသုခ အမတနန္း” သို႔ တက္လွမ္းႏိုင္မည္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ့ ဘ၀လမ္းညႊန္ (၅)

မသြားဘဲနဲ႔ နီးေနတာ တစ္ခု

မသြားဘဲနဲ႔ နီးေနတာ တစ္ခုရွိတယ္၊ ဒါကေတာ့ သုႆာန္ေပါ့၊
ဘယ္သူမွ သုႆာန္ကုိ သြားလည္း မသြားဘူူး၊သြားလဲ မသြားခ်င္ဘူး
၊ဒါေပမယ့္ သြားလဲမသြားဘဲနဲ႔ အိမ္ထဲေနရင္း မေန႔ကထက္ ဒီကေန႔ သုႆာန္နဲ႔
နီးလာျပီ၊ အရင္လထက္ ယခုလက သုႆာန္ဘက္ နီးလာျပီ၊အရင္ႏွစ္တုန္းကထက္
ဒီႏွစ္သုႆာန္နဲ႔ ပုိနီးလာျပီ။ ေလာကမွာ မသြားဘဲနဲ႔ အလုိအေလ်ာက္နီးလာတာက
သုႆာန္၊ သခၤ ါရၾကိဳးကဆဲြ ဆဲြသြားေတာ့ အျမဲတမ္းနီးေနတာပဲ။

ခႏၶာကုိ မိတ္ေဆြဖဲြ႔ရတယ္

ခႏၶာၾကီးကုိ ေန႔စဥ္ေကၽြးရသလုိ ေကၽြးရက်ိဳးနပ္ေအာင္ ခုိင္းရတယ္၊
ခႏၶာကုိ မိတ္ေဆြဖဲြ႔ရတယ္။ ခႏၶာက မိတ္ေဆြမဖဲြ ့ရင္ အုိပစ္လုိက္ရမလား
နာပစ္လုိက္ရမလား ေသပစ္လုိက္ရမလားနဲ့ အျမဲျခိမ္းေျခာက္ေနတာ။

အုိတာ နာတာ ေသတာ ခႏၶာရဲ့ အလုပ္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခႏၶာကုိ သီလျဖစ္ေအာင္
သမာဓိေပၚေအာင္ ၀ိပႆနာေပၚလာေအာင္ ကုိယ္ကေကၽြးမယ္
ျပီးေတာ့ေကၽြးရက်ိဳးနပ္ေအာင္

ဒါနစြမ္းအားနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ခုိင္း၊
သီလစြမ္းအားနဲ႔ ျပန္ေတာင္း၊
သမာဓိစြမ္းအားနဲ႔ ျပန္ထုတ္ခုိင္း၊
၀ိပႆနာစြမ္းအား ရေအာင္ေတာင္းယူ

အဲသလုိ ဥာဏ္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ခႏၶာကုိ မိတ္ေဆြဖဲြ႔ျပီး စြမ္းအားကုိ လိမ္မာပါးနပ္စြာယူတယ္။

တိပိဋကဓရ ေယာဆရာေတာ္

အလုပ္သမား သုံးမ်ိဳး

အလုပ္သမား သုံးမ်ိဳးရွိပါတယ္၊

၁။ လုပ္ရမယ္ဆုိလုိ႔ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားက တစ္မ်ိဳး
၂။ လုပ္ရမယ္ထင္လုိ႔ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားက တစ္မ်ိဳး
၃။ လုပ္ရမယ္ျမင္လုိ႔ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားက တစ္မ်ိဳးလုိ႔ သုံးမ်ိဳးရွိပါတယ္။

၁။ လုပ္ရမယ္ဆုိလုိ႔ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားဆုိသည္မွာ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ ေစခုိင္းခ်က္အရ ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္တယ္။ တာ၀န္ေက်ေအာင္ေတာ့ လုပ္တတ္ၾက လုပ္နုိင္ၾကတယ္၊
အခ်ိန္ေစ့ေအာင္ လုပ္ငန္းျပီးေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားျပဳလုပ္အားထုတ္တတ္ၾကတယ္၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ကုိယ့္အတြက္ တရားစြမ္းအား အႏွစ္ပါေအာင္ ယူဖုိ႔က်ေတာ့ သတိမျပဳမိတတ္ဘဲ ေနၾကပါတယ္။

၂။ လုပ္ရမယ္ထင္လုိ႔ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားဆုိတာ အထင္ေလးပါလာေတာ့ စိတ္၀င္စားမႈရွိတယ္၊ သုိ႔ေသာ္လည္း အထင္ဟာ အျမင္မဟုတ္တဲ့အတြက္ စြမ္းအားေတြ တိတိက်က် ျပည့္ျပည့္၀၀ ရေအာင္ယူနုိင္ဖုိ႔ ခက္ခဲေနပါတယ္၊ အထင္ဆုိတာ စာစကားနဲ႔ေျပာရင္ တဏွာ မာန ဒိိ႒ိ သံသာရာနယ္ခ်ဲ့ေတြ ေနရာတုိင္းမွာ ေဘာင္ကန္႔သတ္ခ်က္ခ်ည္းပါေနတဲ့ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳးစုံေတြပါပဲ၊
ငါ့အတြက္ပါမွ လုပ္နုိင္မယ္၊ ငါ့အတြက္ မပါရင္ မလုပ္နိဳင္ဘူး ငါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အတြက္ ခံစားခြင့္ပါမွ လုပ္နိဳင္မယ္၊ ခံစားခြင့္မပါရင္ မလုပ္နိဳင္ဘူး စသည္ျဖင့္ ေဘာင္တံတုိင္း က်ဥ္းေျမာင္းမႈ ေဘာင္ခတ္မႈေတြပါေနတယ္၊
အဲဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္သည္ စိ္တ္၀င္စားမႈရွိေသာ္လည္း ကိုယ့္၀န္ကုိယ္ထမ္း လူ႔အစြမး္ဆုိတဲ့ကုိယ္ပုိင္တရား အႏွစ္အထိရေအာင္ ယူနုိင္တဲ့ အင္အားဆုိတာ ပါခ်င္မွ ပါမွာေပါ့။

၃။ လုပ္ရမယ္ ျမင္လုိ႔လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားဆုိတာကေတာ့ ပညာဦးစီးလာတယ္၊ သဒၶါတရားပါလာတယ္၊ ေမတၱာတရားပါလာတယ္၊ ေရာက္တဲ့ေနရာ ကုိယ့္အရပ္ ေတြ႔တဲ့သူဟာကုိယ့္ေဆြမ်ိဳး ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္မွန္သမွ်ၽႊ ကုိယ့္အလုပ္ဆုိတဲ့ အဲသလုိၾကည္လင္ ျပတ္သားတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အျမင္မ်ားနဲ႔ ျပဳလုပ္အားထုတ္တတ္ၾကတယ္၊ ေဘာင္တံတုိင္း ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိ၊ အကုန္လုံးကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လုိ႔ စစ္မွန္တဲ့ ေစတနာ သဒၶါ ေမတၱာ ပညာမ်ားနဲ႔ ေဆာင္ရြက္တတ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ အလုပ္လည္းျပီးတယ္ အမွားအယြင္းလည္းနည္းတယ္၊ အခ်ိန္လုပ္ငန္းတုိ႔အတြက္လည္း တြက္ကိန္းကုိက္တယ္၊ အားရစရာေကာင္းပုံကေတာ့ ကုိယ္ပုိင္တရားစြမ္းအားေတြ တစ္ခါတည္းပါသြားတယ္။

တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္

သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ့ ဘ၀လမ္းညႊန္ (၄)

ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ စိတ္ေကာင္းရွိသူ

ဗုဒၶသာသနာမွာ စိတ္ေကာင္းထားသူေတြ အမ်ားၾကီးလုိပါတယ္၊ သာသနာသည္ စိတ္ေကာင္းထားသူတုိ႔
လက္ထဲ၌သာေနပါတယ္။ ပုိက္ဆံေပါင္တုိင္း သာသနာေနလုိ႔ မရဘူး၊ ပစၥည္းေပါတုိင္း သာသနာေနလုိ႔
မရဘူး၊ ေလာကီပညာေတြ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္တတ္တုိင္းလည္း သာသနာ၀င္ေရာက္ခုိလႈံလုိ႔ မရပါ။
ဗုဒၶသာသနာသည္ စိတ္ေကာင္းရွိသူတုိ႔၏ သႏၱာန္မွာသာ ခုိေအာင္း၍ ေနနုိင္ေသာ အံ့ဖြယ္စြမ္းအားပါ။

အဆင့္ျမင့္စိတ္

သူေတာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔(အမွန္ေတာ့) မလြယ္ဘူး၊ ကိေလသာနဲ႔ စိတ္ကုိလုတဲ့ အလုပ္က
သာမန္အင္အားနဲ႔ ျဖစ္တာမွမဟုတ္ပဲ၊ စိတ္ကေလးကုိ ကိေလသာလက္ထဲက မနည္းကုိ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား
လုယူျပီးေတာ့ သီလ သမာဓိ ပညာစြမ္းအားနဲ႔ ျပဳျပင္ရတယ္၊ ျပဳျပင္လုိ႔ အဆင့္ျမင့္စိတ္ကေလး ျဖစ္လာျပန္
ေတာ့ စိတ္ထားေလးေတြ ထားတတ္လာတယ္၊ အာရုံနဲ႔စိတ္ အဆင္ေျပလာတယ္၊ လူလည္းျမင့္ျမတ္သြားတယ္
အဆင့္ျမင့္သြားတယ္။

အဖုိးတန္စိတ္

စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္ေလးကုိ သီလနဲ႔ သန္႔စင္ သမာဓိနဲ႔ေဆးေၾကာ ၀ိပႆနာနဲ႔ထက္ေအာင္ ေသြးလုိ္က္ေတာ့
အေရာင္တဖိတ္တဖိတ္ေတာက္တဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေလးလုိ အဖုိးတန္စိတ္ေလးျဖစ္လာတယ္၊ အဖုိးတန္စိတ္ကေလးအျဖစ္ ေရာက္လာတဲ့အခါ မိမိသူတပါး ေလာကသာသနာေကာင္းက်ိဳး ျပဳအင္အားေတြ
အကြက္ေစ့ေစ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ တိတိက်က် ျပည့္ျပည့္၀၀ ရေအာင္ေဆာင္ရြက္နိဳင္တယ္၊
စိတ္ထားတတ္လာတယ္၊ အာရုံနဲ႔စိတ္အဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္လာတယ္၊လူလည္းျမင့္ျမတ္သြားတယ္၊
စိတ္ထားတတ္လုိ႔ ျမင္ျမတ္ေတာ့ လူပါဂုဏ္တက္သြားတယ္၊ ပစၥဳပၸန္မွာလည္း ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္လာတယ္။

သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ့ ဘ၀လမ္းညႊန္ (၃)

ပ်က္စီးျခင္း ၅- မ်ိဳး

ပ်က္စီးျခင္း ၅-မ်ိဳးရွိတယ္။

(၁) ေဆြမ်ိဳးပ်က္စီးျခင္း၊
(၂)ဥစၥာပ်က္စီးျခင္း၊
(၃)က်န္းမာေရးပ်က္စီးျခင္း၊
(၄)ကုိယ္က်င့္တရားပ်က္စီးျခင္း၊
(၅)အသိ(ပညာ)တရားပ်က္စီးျခင္း၊

အဲဒီပ်က္စီးျခင္း ၅-မ်ိဳးမွာ ေရွ့သုံးမ်ိဳးေၾကာင့္ေတာ့ စိတ္သာခ်၊
အပါယ္မေရာက္ေစရဘူး၊ အားမခံတယ္၊
ေနာက္အပ်က္ႏွစ္မ်ိဳး၀င္လာရင္ အပါယ္ေရာက္မယ္၊ ဆင္းရဲဒုကၡ သံသရာ
မဆုံးနုိင္ေအာင္ လာၾကေတာ့မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေရွ့အပ်က္ သုံးမ်ိဳးကုိ တရားနဲ႔ျမင္ေအာင္ၾကည့္၊ ေနာက္ ႏွစ္မ်ိဳး
ပ်က္တာကုိ ေကာင္းေအာင္ခ်က္ခ်င္းျပင္။ ။

ရက္ရာဇာ ျပႆဒါး

ေလာကမွာ ေကာင္းကင္က နကၡတ္ အသြားအလာကုိ ၾကည့္ျပီးေတာ့ ဒီေန႔က
ရက္ရာဇာ၊ ဒီေန႔က ျပႆဒါးစသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္၊
သာသနာကေတာ့ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကုိ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ
အျမဲတမ္း ရက္ရာဇာခ်ည္းပဲ။
အကုသုိလ္ မေကာင္းမႈေတြကုိ ျပဳလုပ္ေနခ်ိန္ဟာ အျမဲတမ္း ျပႆဒါးေတြခ်ည္းပါ။
ေကာင္းကင္က နကၡတ္က ဘာလုပ္ေပးနုိင္မွာမုိ႔လဲ၊ ကုိယ့္ရဲ့စိတ္ေကာင္းေၾကာင္ံ ရလာတဲ့ ကုသုိလ္ကသာ ေကာင္းက်ိဳးေပးမွာပဲ။

ဓမၼနည္းအရေတာ့ ျပႆဒါးက မေကာင္းက်ိဳးေပးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ကုိယ့္ရဲ့ မေကာင္းတဲ့ စိတ္မုိက္ စိတ္ရုိင္းေတြေၾကာင့္ရလာတဲ့ အကုသုိလ္ေတြကသာ မေကာင္းက်ိဳးေပးမွာ ဒါေၾကာင့္၊

* စိတ္ေကာင္းရွိသူမွာ အျမဲတမ္း ရက္ရာဇာ
*စိတ္ေကာင္းရွိသူအတြက္ အခ်ိန္ေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ၊
*သတိဦးစီးတဲ့ သဒၶါ ၀ီရိယ ပညာစတဲ့ တရားေတြ
*၀င္ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ
*ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ္မၾကည့္နဲ႔
*ကုိယ့္မွာ ရက္ရာဇာခ်ည္းပဲ။

ကုိယ့္စိတ္က မေကာင္းတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ စတဲ့ အပူအခိုးအေငြ႔ ၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ
ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့မၾကည့္နဲ႔ ကုိယ့္အတြက္ ျပႆဒါးျဖစ္ေနျပီ။ ။

တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္

သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ့ ဘ၀လမ္းညႊန္ (၂)

သတိျဖင့္ ဘ၀ပင္လယ္ ကူးသူ

ကုသုိလ္တရားတုိ႔၌ မေမ့မေလ်ာ့မေပါ့မတန္ ထက္သန္ေသာ
သတိရွိရင္ ဘ၀ပင္လယ္ ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးကုိ ကူးနုိ္င္တယ္၊
ခႏၶာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း စား၀တ္ေနေရး အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ေတာင္မွ
အပၸမာဒဆုိတဲ့ သတိေလးကုိင္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ တရားအလုပ္လုပ္ေနတာ၊
ဘ၀ပင္လယ္ကူးေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲ။

မအားလုိ႔ ကုသုိလ္မရဘူးဆုိျပီး အားငယ္စရာမလုိပါဘူး၊ ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ ကုသုိလ္
မလုပ္ရဘူးဆုိျပီး အားငယ္စရာမလုိဘူး၊ ေန႔တုိင္းကုသုိလ္ထုပ္ေပၚ တက္ထုိင္ေနၾကတာ၊
အပၸမာဒ သတိရွိသူအတြက္ စိတ္မနုိင္လုိ႔ ကိေလသာျဖစ္တာေတာင္မွ အျမတ္ထြက္တယ္၊
သတိပ႒ာန္လုပ္ငန္းစဥ္ အသိေလးေတြပါလာတဲ့အခါ ကိေလသာျဖစ္တာေတာင္မွ ဘာ၀နာ
အာရုံျဖစ္သြားတယ္၊

အပၸမာဒသတိရွိသူေတြအတြက္ တကယ္လုိ႔ လူမမာၾကီး ျဖစ္သြားရင္ေတာင္မွ ေ၀ဒနာနဳပႆနာ
သတိပ႒ာန္ေလးကုိင္ျပီး ရႈမွတ္ ပြားမ်ား အားထုတ္တတ္ရင္ လူမမာဘ၀နဲ႔ အျမတ္ထြက္တယ္။
သာသာနာအတြင္း လူျဖစ္တဲ့ သတိရွိသူအတြက္ ဘာမွအရႈံးမထြက္တာမရိွဘူး၊
အမႈိက္ပုံထဲက ေရႊထုပ္ေကာက္တယ္ဆုိတာ ဒါေပါ့။


လူ႔ကိစၥမ်ိဳးစုံကုိ ထိန္းခ်ဳပ္တာသတိ

ေလာကရွိသစ္ပင္မ်ားမွာ သီးေနတဲ့ သစ္သီးမ်ားဟာ အညွာခုိင္ခုိင္မာမာ ရွိေနသမွ်
သူတုိ႔ဟာ တင့္တင့္တယ္တယ္ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ေပါင္းစုျပီး ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းရႈလုိ႔ေကာင္းတာေပါ့။
အညွာမခုိင္လုိ႔ ျပဳတ္က်သြားျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီအညွာကုိ မွီေနၾကတဲ့သစ္သီးေတြဟာ ဖရုိဖရဲက်ကဲြ
ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္၊

ဒါမ်ိဳးလုိေပါ့ ေရတြက္မရေအာင္မ်ားျပားလွတဲ့ လူ႔ကိစၥမ်ိဳးစုံဆုိသည္မွာ အသီးတစ္ရာနဲ႔တူတယ္၊
အဲဒီအသီးတစ္ရာ အားလုံးကုိထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ အရာသည္ကား သာသနာက နံပတ္တစ္ေတာင္းထားတဲ့
အပၸမာဒေခၚတဲ့ သတိတရားေပါ့။ ။

ကံတရားသည္ စည္းကမ္းအတိက်ဆုံး

ေလာကမွာကံတရားဟာ စည္းကမ္းအတိက်ဆုံးပါ၊ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မ်က္ႏွာမလုိက္ပါဘူး၊
ဘယ္ေတာ့မွလည္း မ်က္ႏွာမလုိက္ပါဘူး၊ သူရွိတာေပးမွာပါ၊ မရွိတာကုိလည္း သူမေပးဘူး၊
ရွိလ်က္သားနဲ႔လည္း လွ်ိဳ႔၀ွက္မထားဘူး၊ ကံတရားဟာ ကုိယ့္အေပၚမွာ အင္မတန္စည္းကမ္း
ရွိပါတယ္၊ ေကာင္းတဲ့ကံတရားဆုိတာ အလြန္သစၥာရွိပါတယ္၊မေကာင္းတဲ့ ကံတရားကေတာ့
ကုိယ့္အေပၚအလြန္သစၥာေဖာက္ပါတယ္၊ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းကံ အရင္းခံ
ရွိသေလာက္သာ ျဖစ္ေနၾကရပုံေတြ မျဖစ္ခ်င္ မလုိခ်င္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းကံရွိသလုိ ရေနၾကပုံ
ေတြဟာ ဥာဏ္ရွိသေလာက္ ကမၼႆကတာ သမၼာဒိ႒ိဆုိတဲ့ ဥာဏ္မွန္ေျပာင္းတပ္ျပီး ၾကည့္လုိက္လုိ႔
ရွိရင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ရပါတယ္။

(တိပိဋကေယာဆရာေတာ္)

သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ့ ဘ၀လမ္းညႊန္ (၁)

`ဩ၀ေဒယ် နဳသာေသယ်၊ အသဗၻာ စ နိ၀ါရေယ။
သတံ ဟိ ေသာ ပိေယာ ေဟာတိ၊အသတံ ေဟာတိ အပၸိေယာ။

မေကာင္းမႈကုိ တားျမစ္ျပီး ေကာင္းမႈေတြျဖစ္ေအာင္ ဆုံးမ သြန္သင္ရာ၏။ ဒီလုိ သြန္သင္ဆုံးမသူကုိ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔က ခ်စ္ႏွစ္သက္ျပီး မသူေတာ္တုိ႔က မုန္းတီးၾက၏၊ (ဓမၼပဒ)

အသိ အက်င့္ဘက္စုံျမွင့္ျပီး ျမန္မာ့သာသနာက်က္သေရေဆာင္ တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္ အရွင္ သိရိႏၵာဘိ၀ံသရဲ့ ဩ၀ါဒမ်ားကုိ အခန္းဆက္ အျဖစ္ ေဖာ္ျပေပးမွာပါ. တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္တုိ႔ အသိမွသည္ အက်င့္ . အက်င့္မွသည္ ထုိးထြင္းသိသုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းနိဳင္ၾကပါေစ. ...

တရားႏွင့္ အၾကပ္အတည္း

ေလာကမွာ လူေတြဆုိတာ ရံဖန္ရံခါ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္း ေတြ႔ရစျမဲပဲ၊
အခက္အခဲအၾကပ္အတည္းဆုိသည္မွာတရားမရွိသူအတြက္ဘ၀ကုိပ်က္သြား ေစတတ္တယ္၊
တရားရွိသူအတြက္ ဘ၀ကုိ တစ္ဟုန္ထုိး တက္သြားေစတယ္။ ။

ေလာကဓံမုန္တုိင္း

ေလာကဓံမုန္းတုိင္း ေသာကအပူေတြဆုိတာ
တခ်ိဳ႔ေရွာင္လုိ႔ရတယ္၊
တခ်ိဳ႔ ေရွာင္လုိ႔မရဘူး၊
ေရွာင္လုိ႔ရတာကုိ ေရွာင္၊
ေရွာင္လုိ႔မရတာကုိ တရားနဲ႔ ကာကြယ္ခုခံ။


တရားရဲ့ အဓိက ကုန္ၾကမ္းပစၥည္း

တရားရဲ့ အဓိက ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းဆုိတာ စိတ္ေကာင္းလုိ႔ သိၾကပါတယ္ေနာ္၊
စိတ္ေကာင္းကုိ သဒၶါတရားကသာ ေဖာ္ထုတ္နုိင္တာ၊
စိတ္ေကာင္းအရင္းအႏွီး မရွိရင္ ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပါေပါ
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ရရ ပညာရွိေတြ လက္ေျမွာက္တယ္၊ မတတ္နိဳင္ဘူးတဲ့၊
သဒၶါတရားဆုိတဲ့ စိတ္ေကာင္းရွိရင္ ပညာရွိေတြ ခ်ီးေျမွာက္တယ္၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ခ်ီးေျမွာက္တယ္။


ဓမၼလမ္းေၾကာင္းေပၚကလူ

ဓမၼလမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ဘယ္ေတာ့မွ အခ်ိန္မျဖဳန္း ဘယ္ေတာ့မွ
ဘ၀ကုိ အလကားမျဖဳန္း အသုံးဘက္ေရာက္ေအာင္ လိမ္မာပါးနပ္စြာ ယူတတ္တယ္။

သူေတာ္ေကာင္းဂုဏ္ရည္

ပဒုမၼာၾကာရိုးသည္ ထက္ပုိင္းျပတ္ေသာ္လည္း အဆက္မျပတ္ ။
သူေတာ္ေကာင္းသည္ (အေနေ၀း၍ ) အဆက္ျပတ္ေသာ္လည္း ေမတၱာမျပတ္။
သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းသင္းမွ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ျမင့္ျမတ္သည္။
သူေတာ္ေကာင္းေျခမႈန္႔ ကုိယ္၌ကပ္လွ်င္ အပါယ္မက်။

သမုဒၵရာေရ မီးေၾကာင့္မကၽြမ္း ၊
ျမင့္မုိရ္ေတာင္ ေလေၾကာင့္မတုန္လႈပ္၊
ေက်ာက္ခဲ ေရေၾကာင့္ မေက် ၊
သူေတာ္ေကာင္း မသူေတာ္ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္ ၊

သစ္ပင္ၾကီးသည္ ခုတ္လွဲသူကုိ မလဲမခ်င္း အရိပ္ျဖင့္ ေအးျမေစ၏ ၊
နံ႔သာတုံးသည္ မီးရႈိ ႔ သူကုိ မကၽြမ္းမခ်င္း အနံ႔ျဖင့္ ေမႊးျမေစ၏ ၊
သူေတာ္ေကာင္းသည္ ညွင္းဆဲသူကုိေသာ္လည္း မေသမခ်င္း အက်ိဳးေဆာင္၏ ။

ပထမေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏
သိႆေကာ၀ါဒက်မ္းစာ

သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ ႏွလုံးသား

ပိႏၷဲသီးမွည့္တုိ႔သည္ ျပင္ပ၌ ဆူးမ်ားစြာ ရွိေသာ္လည္း အတြင္းအရသာကား ခ်ိဳျမိန္လွေပ၏ ၊
သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ စိတ္ႏွလုံးသည္လည္း ထုိ႔အတူပင္ျဖစ္၏ ။

စႏၵကူးပင္သည္ ေသြ႔ေျခာက္သြားသည့္တုိင္ ေမႊးရနံ႔ကုိ မစြန္႔ ။
ဆင္ေျပာင္သည္ စစ္ေျမျပင္သုိ႔ ေရာက္ေသာ္လည္း ခန္႔ထည္တင့္တယ္ျခင္းကုိ မစြန္႔။
ၾကံသည္ ႀကိတ္စက္သုိ႔ေရာက္ေသာ္လည္း ခ်ိဳေသာ အရသာကုိ မစြန္႔ ။
ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းသည္ ေဘးဒုကၡဆင္းရဲသုိ႔ က်ေရာက္ျငားေသာ္လည္း သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ မစြန္႔။
ေလာကနီတိ