ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့တခ်ိန္တုန္းက စစ္ကိုင္းေတာင္႐ုိး၌ လွ်ပ္စစ္မီးအလင္းေရာင္ ေကာင္းစြာမရေသး၊ သြားလမ္း လာလမ္း လည္း ေကာင္းစြာမရွိေသး၊ တယ္လီဖုန္းအဆက္အသြယ္လည္း မရွိေသး၊ ေဆး႐ံုလည္း မရွိေသး။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အခါက သီတဂူဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ ဦးပဥၥင္းေလးသည္ ၁၀-ဝါမွ်သာ ရွိေသးသည္။ အနီးစခန္းဆရာေတာ္ထံ၌ အထက္တန္းပိဋကတ္စာေပႏွင့္ ဘာသႏၱရစာေပမ်ားကို ေလ့လာဆည္းပူးေနခ်ိန္ ျဖစ္ေပသည္။
မိုးတစိမ့္ စိမ့္ရြာေနသည့္ တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္းဝယ္ သီလရွင္ ဆရာေလးတစ္ပါးသည္ နံနက္ဆြမ္း ခ်က္ရန္အတြက္ ထင္းပံုကို လက္ႏွင့္ ႏိႈက္လိုက္ရာ အမွတ္မထင္ ေႁမြေဟာက္က ကိုက္ေလ၏။ ဆရာေလးသည္ အဆိပ္တက္ၿပီး ေမ့ေမ်ာလဲက်သြားေလေတာ့၏။ ေခ်ာင္ပုိင္သီလရွင္ နာယကဆရာႀကီးမ်ား ပ်ာယာခတ္ၿပီး ေျခ မကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ကုန္ေတာ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သီတဂူဆရာေတာ္ အေလာင္းအလ်ာ ဦးပဥၥင္းေလးကုိ အကူအညီေတာင္းပါေတာ့သည္။
ဦးပဥၥင္းေလးကလည္း ခ်က္ခ်င္း လုိက္သြားၿပီး ေႁမြကိုက္သည့္ဒဏ္ရာ၏အထက္၌ ခါးပန္းႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္လိုက္၏။ ဒဏ္ရာကို ဓားႏွင့္ခြဲၿပီး ေသြးကို ညႇစ္ထုတ္လိုက္၏။ သံပရာသီးႏွင့္ဆားကို ေရာ၍ ဒဏ္ရာကို သိပ္ေပးၿပီး ဆရာေလးကိုလည္း ယင္းသံပရာသီးႏွင့္ဆားကိုပင္ ေဖ်ာ္၍ တိုက္ေလ၏။
ထို႔ေနာက္ လူနာကို ေစာင္ႏွင့္ထုပ္ကာ ျမင္းလွည္းဂိတ္သို႔ ထမ္းပို႔လိုက္ၾက၏။ မနက္အေစာႀကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမင္းလွည္းသမားကိုလည္း အိမ္ထိ သြားေခၚရေသး၏။ ထိုမွတဖန္ ျမင္းလွည္းျဖင့္ ေတာင္႐ုိးမွ မိုးမလင္းမီ စစ္ကိုင္းျပည္သူ႔ေဆး႐ံုသို႔ သြားၾကရ၏။ မိုးလင္းေသာအခါမွသာ ဆရာဝန္ႏွင့္သူနာျပဳမ်ား၏ ေဆးကုသမႈကို ခံယူရေလသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဆရာေလး အသက္ ရွင္ခဲ့ေလသည္။ အကယ္၍ ဒဏ္ရာသာ ျပင္းထန္လွ်င္ အသက္ရွင္သန္ဖုိ႔မလြယ္ကူေတာ့။
ထိုအခက္ခဲတို႔ေတြ႕ရျခင္းမွာ ေတာင္႐ိုး၌ ေဆး႐ံုမရွိျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ေပသည္။ ေဆး႐ုံရွိလွ်င္ အလြယ္ တကူ ေဆးကုသႏုိင္ပါသည္။ ``ေတာင္႐ိုးမွာ ေဆး႐ံုရွိသင့္တယ္´´ဟု စိတ္ထဲ၌ ေတြးမိေလသည္။ ဤကား ေဆး႐ံုေဆာက္လုပ္ ရန္စိတ္ကူး၏ ပထမဆုံး အၾကံျဖစ္၏။
ဒုတိယမၸိ ႀကံစည္မိ
သီတဂူဆရာေတာ္သည္ စစ္ကုိင္းေတာင္႐ုိး သဒၶမၼသီတဂူေခ်ာင္ကို ၁၃၃၈-ခုႏွစ္တြင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ သည္။ ႏွစ္စဥ္ ေတာ္သလင္းလတြင္ က်င္းပသည့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ မလြန္ဆန္လွဴေရစက္ခ်ပြဲသို႔ ျမန္မာျပည္တဝွမ္း မလြန္ ဆန္လွဴ အသင္းေထာက္မ်ားမွ တခ်ိဳ႕အသင္းဝင္လူမ်ားသည္ ထုိသီတဂူေခ်ာင္သို႔ လာေရာက္ တည္းခိုၾက၏။
ဧရာဝတီတိုင္း မလြန္ဆန္လွဴအသင္းေထာက္တစ္ခုမွ ဆြမ္းဆန္အလွဴရွင္ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္သည္ တစ္ညတြင္ ဝမ္းေလွ်ာေလ၏။ ဝမ္းအႀကိမ္ေပါင္း ၂၇- ႀကိမ္သြားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သီတဂူဆရာေတာ္သည္ ထိုလူနာကို ေရေႏြးပူပူ ပ်ားရည္ခ်ိဳခ်ိဳ ႏွမ္းဆီေမႊးေမႊး ပတၲျမားေသြးေဆးတို႔ျဖင့္္ ေရာ၍တိုက္ေလသည္။ ထုိက္ သေလာက္ သက္သာသြားေလ၏။
သုိ႔ေသာ္ လူနာကို စိတ္မခ်သျဖင့္ ညဥ္႔နက္သန္းေခါင္ အခ်ိန္ႀကီး၌ စစ္ကိုင္းေဆး႐ံုသို႔ ျမင္းလွည္း ျဖင့္ ပို႔လိုက္ေလသည္။ လူနာ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရဖို႔အတြက္ အေျပးအလႊား စိတ္ေမာကိုယ္ေမာျဖင့္ ခက္ရာ ခက္ဆစ္ပုိ႔ရ၏။ ယင္းသုိ႔ပုိ႔ရျခင္းမွာ ေတာင္႐ိုးမွာ ေဆး႐ံုမရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ``ေတာင္႐ိုး မွာ ေဆး႐ံုရွိလွ်င္ ေကာင္းမွာပဲ´´ဒုတိယမၸိ အႀကံျဖစ္မိျပန္ပါသည္။
တတိယမၸိ ႀကံစည္မိ
သီတဂူဆရာေတာ္သည္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း နမ္းခမ္းၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ့စဥ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ ေဒါက္တာဆီးဂေရး၏ ေဆး႐ံုႀကီးကို ေတြ႕ခဲ့ရသျဖင့္ တအံ့တဩ ေငးေမာၾကည့္႐ႈခဲ့ရ ေပသည္။ ``ငါတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ဘာသာျခားေဆး႐ုံေတြ ရွိေနၿပီး ငါတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာပုိင္ေဆး႐ုံမရွိတာဟာ ငါတို႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ´´ဟု စဥ္းစားမိခဲ့ပါသည္။
သီတဂူဆရာေတာ္သည္ အူက်ေရာဂါျဖစ္သျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ရာမကရစ္ရွနားအသင္းပိုင္ ဂႏၶီေဆး႐ံုသို႔ တက္ေရာက္၍ ကုခဲ့ရေသးသည္။ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးအေနျဖင့္ ဘာသာျခားမ်ား၏ ေဆး႐ံု၌ တက္ေရာက္၍ ကုရျခင္းမွာ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာမ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ ေအာက္တန္းက် လွေပသည္။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာေန၍ ဘာသာျခားပိုင္ေဆး႐ုံမွာတက္ရသည္မွာ ေတြးၾကည့္ေလ ရွက္စရာေကာင္း ေလပင္တည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ ``ငါတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ဗုဒၶသားေတာ္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဦးစီးတဲ့ ေဆး႐ံုရွိသင့္တယ္၊ ငါ စြမ္းႏုိင္တဲ့ တေန႔က်ရင္ ေဆး႐ုံေဆာက္မည္´´ဟူေသာ ခုိင္မာေသာ အဓိ႒ာန္ ခ်လုိက္မိပါသည္။
ဘာသာျခားမ်ား ပိုင္ဆိုင္သည့္ ထိုဆီးဂေရးေဆး႐ံုႏွင့္ ဂႏၶီေဆး႐ံုတို႔က သီတဂူဆရာေတာ္ကို သီတဂူ အာယုဒါနေဆး႐ံုေဆာက္လုပ္ဖို႔အတြက္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္တြန္းခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔ တိုက္တြန္း ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ သီတဂူဆရာေတာ္သည္ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္လႊားၿပီး သီတဂူအာယုဒါနေဆး႐ံုကို ၁၃၅၀-ခုႏွစ္တြင္ ပႏၷက္႐ိုက္၍ ၁၃၅၁-ခုႏွစ္တြင္ တည္ေဆာက္ ခဲ့ပါသည္။
ယေန႔သီတဂူေဆး႐ံု
ယေန႔အခ်ိန္၌ သီတဂူေဆး႐ုံသည္ ရဟန္း, သာမေဏ, သူေတာ္, သီလရွင္, ဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူအမ်ား၏ အားကိုးရာျဖစ္၍ ေနေပေတာ့သည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးမ်ားကလည္း ေန႕စဥ္ လုပ္အားဒါန ျပဳလုပ္၍ ကုသေပးလ်က္ ရွိေပသည္။ သဒၶါတရားေကာင္းလွသည့္ ထုိဆရာ၀န္မ်ားကလည္း ဘုရားလက္ထက္က သမားေတာ္ၾကီး ဆရာဇီ၀ကကို အားက်အတုယူဟန္ရွိေလ၏။
ျပည္ပႏိုင္ငံအသီးသီးမွ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးမ်ားကလည္း ဤေဆး႐ံုႀကီးသို႔ လာေရာက္၍ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္း လုပ္အားဒါနျပဳေနၾကပါသည္။ ေဆး႐ံုအုပ္, ဆရာဝန္, သူနာျပဳ ဝန္ထမ္းေပါင္း ၇၀-ေက်ာ္တို႔က ေန႔စဥ္ အတြင္းလူနာ ၈၀-ခန္႔၊ အျပင္လူနာ ၂၀ဝ-ခန္႔တို႔ကို ကုသေပးလ်က္ရွိပါသည္။ အထူးသျဖင့္ သီတဂူ အာယုဒါနေဆး႐ံုေတာ္မွ မ်က္စိအလင္း ရရွိသူေပါင္း ၁၅၀ဝ-ခန္႔ ရွိသြားေပၿပီ။
ယခုအခ်ိန္၌ ေဆးရံု၏ အေထြေထြကုန္က်စရိတ္မွာ တစ္လလွ်င္ ပ်မ္းမွ် က်ပ္သိန္း ၇၀-ေက်ာ္ ဝန္းက်င္ ရွိပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္းမွ အလွဴရွင္မ်ား၊ ျပည္ပႏိုင္ငံအသီးသီးမွ အလွဴရွင္မ်ားက ေစတနာထက္သန္စြာ လွဴ ဒါန္းလ်က္ရွိေပသည္။
-----------------
သီတဂူ အရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ
(ashindevindabhivamsa@gmail.com)
သီတဂူကမၻာ႕ဗုဒၶတကၠသိုလ္၊ စစ္ကုိင္း
(၂၄ - ၀၈ - ၂၀၀၉)
0 comments:
Post a Comment